چکیده:
چکیده کیفیتزندگیمناسب مستلزم ایجاد احساسفردازشادیو رضایت است. از نظر وینهوون قابلیت زندگی جامعه در شادی اعضایش نشان داده میشود. از آنجاکهشادمانیدرسلامتی،عزت نفسوعملکردافراد مؤثر است،باعثبهبودکیفیتزندگیمیشود. حمایتهای اجتماعی افراد را قادر میسازد تا توانایی رویارویی با مشکلات روزمره و بحرانهای زندگی را داشته باشند. هدف این پژوهش بررسی اندازهگیری کیفیت زندگی شهروندان تهرانی و تأثیر شادمانی اجتماعی، حمایت اجتماعی و تحصیلات بر آن در سال 1394 است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی ـ تبیینی و از لحاظ روش، یک پژوهش پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه شهروندان ساکن در شهر تهران در سال 1394 است.ابزار گردآوری دادهها پرسشنامه است که در حجم نمونه 420 نفر اجرا شده. انتخاب نمونه با تلفیق نمونهگیری خوشهای و طبقهبندی نامتناسب صورت گرفته است. آمار توصیفی نشان میدهد که به طورکلی 3/58 درصد پاسخگویان کیفیت زندگی متوسطی دارند.نتایج حاکی از آن است که کیفیت زندگی با شادمانی اجتماعی، حمایت اجتماعی و تحصیلات آنها همبستگی معنادار و مثبتی دارد. همچنین نتایج نشان می دهد که شادمانی اجتماعی بیشترین تأثیر را بر کیفیت زندگی دارد. پس از آن تحصیلات و در آخر حمایت اجتماعی متغیرهای مؤثر بر کیفیت زندگی هستند. براساس مدل پژوهش، با افزایش حمایت اجتماعی، شادمانی اجتماعی افزایش مییابد و نیز افرادی که حمایت اجتماعی بالاتری را دریافت میدارند، از تحصیلات بالاتری نیز برخوردار میشوند. مفاهیم کلیدی: کیفیت زندگی، شادمانی اجتماعی، حمایت اجتماعی، تحصیلات، شهروندان تهرانی
خلاصه ماشینی:
هدف این پژوهش بررسی اندازهگیری کیفیـت زنـدگی شـهروندان تهرانـی و تأثیر شادمانی اجتماعی، حمایت اجتماعی و تحصیلات بر آن در سـال ١٣٩٤ دانشجوی دکتری جامعه شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، واحد تهران شمال، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان.
مفاهیم کلیدی : کیفیت زندگی، شادمانی اجتماعی، حمایت اجتماعی، تحصیلات، شهروندان تهرانی مسئله پژوهش همزمان با توجه نظریه پردازان و سازمانهای بین المللی به ابعاد اجتماعی، سیاسی و فرهنگی توسعه ، ارتقای کیفیت زندگی نه صرفا ابزاری برای برخورد با پیامدهای نامطلوب حاصل از سیاست های مرسوم رشد و توسعه بلکه هدف اصلی توسعه مورد تأکید قرار گرفت و در این راستا شاخص های مربوط به ارزیابی عملکرد برنامه ها نیز تغییراتی کیفی یافتند و علاوهبر عناصر فردی و عینی، مؤلفه های اجتماعی و ذهنی را نیز شامل شدند.
به طورکلی هرچند که ارتقای کیفیت زندگی در مقیاسهای فردی و اجتماعی از دیرباز مورد توجه برنامه ریزان قرار داشته است اما در دهه های اخیر و با اولویت یافتن هدفهای اجتماعی توسعه و تدوین آنها در قالب برنامه های توسعه ، به تدریج نگرشی انسانی و جامعه شناختی پیرامون کیفیت زندگی، به قلمرو ادبیات توسعه و همچنین برنامه ریزیها و سیاستگذاریها در حوزههای مربوط به خدمات اجتماعی، توسعه اقتصادی و مدیریت و برنامه ریزی زیست محیطی غالبا بر حفظ و بهبود کیفیت زندگی افراد و جوامع و اینکه چه عواملی بر کیفیت زندگی جوامع تأثیر میگذارند، متمرکز شدهاند (غفاری و امیدی، ١٣٨٨: ٩٩ـ١٠٠).
آقایی (١٣٨٦) در پژوهش خود به این نتیجه رسید که در تهران بین سطح رضایت معلم بازنشسته از زندگی و میزان حمایت های اجتماعی اقتصادی اداره متبوع رابطه معناداری وجود دارد.