چکیده:
مقدمه: هدف پژوهش حاضر مقایسه شایعه پراکنی اینترنتی و خودشیفتگی در بین کاربران فیسبوک با کاربران اینترنت و افراد غیر کاربر اینترنت در بین ساکنین شهر تهران است. روش: از میان کاربران اینترنت شهر تهران نمونه‌ای 500 نفری به‌صورت تصادفی خوشه‌ای از مناطق 22 گانه شهر تهران انتخاب شد. این گروه نمونه شامل 183 نفر کاربر اینترنت و 163 نفر کاربر فیسبوک و 110 نفر از افرادی که هیچ‌گونه اطلاعاتی از اینترنت ندارند و مطلقا از اینترنت استفاده نمی‌کنند، در سطح جامعه است. 44 پرسشنامه به دلیل ناقص بودن از پژوهش حاضر حذف گردید که در مجموع حجم نمونه این تحقیق 456 نفر است. این پژوهش از پرسشنامه شخصیت خودشیفته (راسکین و تری، 1988)، پرسشنامه شایعه پراکنی اینترنتی (جانگ هیون کیم و ووباک، 2010) و پرسشنامه فیسبوک (راس و همکارن، 2009) به عنوان ابزارهای گردآوری اطلاعات استفاده شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های همبستگی پیرسون برای بررسی رابطه متغیرها و از آزمون تحلیل واریانس برای مقایسه گروه‌ها و مؤلفه‌های پرسشنامه‌ها استفاده شده است. یافته‌ها: نتایج به دست آمده نشان دادند که بین خودشیفتگی و استفاده از فیسبوک رابطه مثبت معنی‌داری وجود دارد و خودشیفتگی می‌تواند 28/0 استفاده از فیسبوک را پیش‌بینی کند. در حالی که بین مدت زمان استفاده از اینترنت و شایعه پراکنی رابطه معنی‌داری وجود ندارد. از دیگر نتایج پژوهش حاضر می‌توان بیان کرد که مؤلفه خودشیفتگی در بین کاربران فیسبوک، اینترنتی و گروه بدون اینترنت تفاوت معنی‌داری وجود دارد. همچنین در مورد مؤلفه‌های خودشیفتگی نیز نتایج به دست آمده نشان داد بین مؤلفه‌های اقتدار، خودنمایی، برتری جویی، محق بودن و خودبینی بین سه گروه مورد پژوهش تفاوت معنی‌دار وجود دارد درحالی که دو مؤلفه بهره‌کشی و خودبسندگی از لحاظ آماری تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های مورد پژوهش ندارد. همچنین این پژوهش نشان داد میان شایعه پراکنی و مؤلفه‌های آن بین گروه کاربران فیسبوک و کاربران اینترنتی تفاوت معنی‌داری نیست. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر با کاهش مدت زمان استفاده از فیسبوک می‌توان به ارتقاء بهزیستی جامعه کمک کرد. همچنین بررسی و تمهیدات لازم آموزشی در خصوص اصلاح و تغییر سبک زندگی و ویژگی شخصیتی خودشیفتگی که در بهبود روابط بین فردی و اجتماعی مؤثر است، پیشنهاد می‌گردد.
(
, 
, 
)
