چکیده:
مسئله هسته ای تهران به عنوان پیچیده ترین موضـوع سیاسـی بـین المللـی تهران پس از جنگ هشت ساله ، سیاست های اعلانی و اعمالی گوناگونی را از سوی بازیگران سیاسی متبادر ساخته اسـت . اهتمـام اصـلی ایـن پـژوهش ، کشف منطق سیاسی و سنجش رفتاری بازیگران است . تقابل ادراک و تفاوت سطح بین تهران و غرب از سیاست هسته ای، فرضیه اصلی مقالـه اسـت . در حالی که از منظر اعلانی، تهران منطق سیاسی هسته ای خود را بـا پـارادایم هنجاری و همسازی با رژیم بین المللی تشریح مینماید، از منظر اعمـالی بـا پـارادایم امنیتـی و ژئوپلیتیـک منازعـه گـرای منطقـه ای تفسـیر مـیکنـد. همچنین ، منطق سیاسی غرب در سطح اعلانی با پارادایم امنیـت ، تهدیـد و تولید بازدارندگی و در سطح اعمالی با الگوی هنجاری و رژیم بـین المللـی و محدودیت حداکثری برای ایـران و جلـوگیری از ظهـور بـازیگران هسـته ای جدید خوانش پیدا میکند. از سوی دیگر، در حالی که ایـران سیاسـت هـای هسته ای را در سطح منطقه ای و فرامنطقـه ای و تولیـد بازدارنـدگی تبیـین مینماید، غرب سیاست های هسته ای تهـران را در سـطح بـین المللـی و بـه عنوان نظم ریز بین الملل تلقی مینماید. بـدین ترتیـب ، پـژوهش حاضـر بـا کاربست تئوری مـدیریت منازعـه و روش شناسـی تحلیلـی- مقایسـه ای بـه سنجش فرضیه میپردازد. براساس یافته هـای پـژوهش ، پایـایی دیپلماسـی قدرت محور و نسل نخست مدیریت منازعه و عدم گذار بـه سـوی نسـل دوم مدیریت منازعات ، مسئله هسته ای تهران را بـه چـالش بـین المللـی تبـدیل ساخته است .
خلاصه ماشینی:
"واژه های کلیدی: دیپلماسی هسته ای، غرب ، بازدارندگی، رژیم بـین الملـل ، تهران مقدمه خلاء قدرت ناشی از فروپاشی نظام دوقطبی در روابـط بـین الملـل ، رواج تعـاملات جهانی حول محور امنیت ، یک جانبه گرایی امریکـا و اجـرای دکتـرین حفـظ امنیـت امریکا در روابط بین الملل ، اقدامات روسیه برای بازپس گیری قدرت از دسـت رفتـه ، نگرانیها ناشی از ظهور قدرت های سلطه گر منطقه ای، تحولات جدیـد خاورمیانـه و آسیای مرکزی، نگرانی بین المللی از توانمندی هسته ای ایران و تولید تهدید احتمـالی بـرای اسـرائیل بـه عنـوان متحـد اسـتراتژیک امریکـا (٢ :٢٠١٥ ,Entessar&Afrasiabi)، سیاست هسته ای تهران را به پیچیده ترین موضوع سیاسی بین المللـی پـس از جنـگ هشت ساله تبدیل ساخته است .
امـا خیزش دگردیسیهای ژئوپلیتیکی، بین المللی و منطقه ای از یـک سـو و جنـگ هشـت ساله ایران و عراق ، تهاجم بغداد بـه تأسیسـات هسـته ای ایـران و تهـاجم اسـرائیل بـه / سازه های هسته ای بغداد از سوی دیگر، منجر بـه بازاندیشـی تهـران در سیاسـت هـای هسته ای شد که درصدد تأمین و تضمین استراتژیک امنیت ملی خود برآمده اسـت .
امـا روی کـار آمـدن دولت جدید در ایران در سال ٢٠١٣ و اولویت بخشی به سیاست خـارجی بـه ویـژه مسئله هسته ای، ایران و غـرب را وارد زیسـت جهـان نـوینی از مـذاکرات فشـرده و چانه زنی نموده است که هریک ضمن اولویت منافع ملی و درک از امنیت و تهدیـد، شبکه هایی برای تولید ائتلاف و اجمـاع ترسـیم نمودنـد کـه در نهایـت در تابسـتان ٢٠١٥ به نتیجه نهایی رسید و توافقنامه جامعی را تدوین و تصویب نمودند."