چکیده:
هدف: پس از گذشتن از مرز 65 سالگى معمولا ساليانه 10 درصد سالمندان استقلال خود را در يك يا چند فعاليت روزانه از دست مى دهند. دليل اين امر اغلب تغييرات پسرونده عصبى – عضلانى است كه عامل مهمى در كاهش توانايى تعادل و راه رفتن در اين گروه از افراد است. با توجه به آنچه بيان شد، هدف پژوهش حاضر مقايسه تمرينات ذهنى، فيزيكى و تركيبى بر تعادل ايستا و پوياى سالمندان سالم بود.
روش بررسى: اين تحقيق از نوع نيمه تجربى با طرح پيش آزمون- پس آزمون با سه گروه آزمايشى است. نمونه 60 سال تشكيل دادند، كه به صورت - آمارى اين تحقيق را 60 نفر از سالمندان مرد شهرستان شهركرد با دامنه سنى 70 تصادفى به سه گروه آزمايشى تقسيم شدند. در اين تحقيق جهت اندازه گيرى تعادل ايستاى سالمندان از آزمون تعادلى استفاده SEBT لك لك (ايستادن بر روى يك پا) و جهت اندازه گيرى تعادل پوياى سالمندان از آزمون تعادل پوياى شد. پس از 8 جلسه تمرين از هر يك از گروه ها پس آزمون كه مشابه با مرحله پيش آزمون بود به عمل آمد. جهت
تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل واريانس يك راهه و آزمون تعقيبى توكى و به منظور اطمينان از همسانى 0،05 ) استفاده شد. >P) واريانس ها در مرحله پيش آزمون از آزمون همسانى واريانس ها (آزمون لون) در سطح
يافته ها: يافتههاي آماري پژوهشدر سه روش تمرينى (ذهنى، فيزيكى و تركيبى) در تعادل ايستا و پويا نشان داد كه بين عملكرد گروه ها در مرحله پس آزمون تفاوت معنى دارى وجود دارد. آزمون تعقيبى توكى نيز نشان داد بين 0،001 ) و گروهى كه به صورت تركيبى (تمرين >p) گروه تركيبى با دو گروه ديگر تفاوت معنى دارى وجود دارد
ذهنى-فيزيكى) تمرين كرده بودند نسبت به دو گروه ديگر عملكرد بهترى داشتند. همچنين عملكرد گروه تمرين .(0،029>p) فيزيكى نيز بهتر از گروه تمرين ذهنى بود
نتيجه گيرى: با توجه به يافته هاى تحقيق حاضر كه حاكى از پيشرفت گروه تمرين تركيبى نسبت به دو گروه ديگر است، مى توان نتيجه گيرى كرد كه براى افزايش قدرت عضلانى اندام هاى تحتانى و بهبود تعادل در سالمندان با استفاده از تمرينات قدرتى ويژه مربيان و مسئولين ذيربط مى توانند از اين روش تمرينى در برنامه هاى درمانى خود براى سالمندان بهره گيرند.