عدالت و جنسيت در آرمانشهر افلاطون: بررسي نگرش افلاطون درباره زنان مقاله

مفسران آثار افلاطون تفسير واحدي از نگرش وي درباره زنان به دست نداده­اند؛ زيرا در بررسي آثار افلاطون با قطعاتي ناسازگار، پيچيده و پراكنده در اين باره روبه رو شده­اند. از يك سو، افلاطون براي زنان حقوق اجتماعي محدودي قائل بود و آنان را موجوداتي ناتوان و حقير مي دانست. از سوي ديگر، او در چينش آرمانشهر خود براي رسيدن به عدالت، نقش هاي اجتماعي مهمي براي زنان همچون مردان قائل بود و نيز آنان را از حيث استعداد و طبيعت با مردان يكي مي دانست. آنچه در اين ميان اهميت دارد و ما در اين مقاله در جست وجوي آنيم، انگيزه و هدف افلاطون از پرداختن به اين موضوع است؛ خاصه اينكه ما رويكردي وحدت­گروانه در اخلاق­شناسي و سياست­شناسي افلاطوني را شاهديم كه مبتني بر آراي مابعدالطبيعي اوست. به اين ترتيب، در اين مقاله، از چشم­اندازي تاريخي­ـ­اجتماعي به دوره يونان باستان، نظرگاه هاي فلسفي افلاطون درباره زنان و تفسيرهاي متفاوتي را كه در روزگار ما از آنها شده است، بررسي مي­كنيم. در پايان، به اين نتيجه مي رسيم كه افلاطون سعادت جامعه را در عدالتي مي ديد كه در همه انسانها، بدون در نظر گرفتن جنسيت و توانايي آنان، صورت واحدي دارد؛ و، ازاين­رو، دغدغه او بالا بردن حقوق اجتماعي زنان نبوده است.