چکیده:
آزادي بيان يكي از مولفه هاي حقوق بشر است. عد هاي از صاحب نظران با آزادي مطلق بيان موافقند. به نظر آنها، آزادي بيان موجب شنيده شدن صداي همه اعم از موافق و مخالف، بالا رفتن ميزان مشاركت در جامعه، حفاظت از مردمسالاري و مبارزه با آيين هاي جزمي ميشود. عد هاي با آزادي مطلق بيان مخالفت كردهاند و با بيان تمثيل جلوگيري از توزيع غذاي مسموم اظهار ميدارند كه بايد كساني كه آگاهند از انتشار افكار مسموم در جامعه جلوگيري كنند. آيا اسلام، آزادي مطلق بيان را ميپذيرد و يا محدوده و خطوط قرمزي را براي آن تعريف ميكند؟ مقاله حاضر درصدد است كه ضمن پاسخ به اين سوال، با استفاده از روش اسنادي، نوع نگرش اسلام و مباني غربي به آزادي بيان را مورد بررسي قرار دهد.
خلاصه ماشینی:
بر اساس این آیات و آیاتی مشابه ، یکی ازمحدودیت های جلوه های آزادی سیاسی در بیان و یا در عمل رعایت حقوق دیگران چه به صورت انفرادی (افراد دیگر) و چه به صورت رعایت حقوق جامعه است (قاضی زاده ، .
(145 -146 :1385 در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز به آزادی بیان پرداخته شده است ولی این اصل به وجود محدودیت هایی پذیرفته می شود.
مطالب مخل به امنیت عمومی ترویج فساد نشر اکاذیب انتشار مطالبی که موجب گمراهی مردم می گردد توطئه و تحریک مردم علیه حکومت نشر کتب ضاله و مضله که مبتنی بر رد خدا و پیامبر و قرآن باشد هتک حیثیت اشخاص تضعیف عقاید مردم توهین و افترا به اشخاص حقیقی و حقوقی ، مراجع تقلید و رهبر انقلاب اسلامی انتشار عکس ها و تصاویر و مطالب خلاف عفت عمومی منبع : (بهمنی ، ١٣٨٤: ٤٣) نتیجه گیری با توجه به مباحث مطرح شده ، به این نتیجه می رسیم که آزادی بیان هم در مبانی اسلامی و هم مبانی غربی مورد تأکید قرار گرفته است و یکی ازحقوق اساسی بشر به شمار می رود.
بجز تعدادی محدود از صاحب نظران ، حتی در مبانی غربی نیز آزادی بیان مطلق پذیرفته نمی شود و در اعلامیه حقوق بشر نیز محدودیت هایی برای آزادی بیان مطرح شده است .