چکیده:
هدف:بررسی اثر یک برنامهء اصلاحی بر تغییر زاویهء لمبوساکرال دانشآموزان پسر 14-11 روش:ابتدا یک مدرسه به صورت تصادفی انتخاب و تمام دانشآموزان آن مدرسه با شیوهء غربالی و آزمون نیویورک ارزیابی شدند.سپس از میان آنان 30 نفر با عارضهء افزایش قوس به عنوان نمونه با میانگین سنی 06/1+96/12 سال انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند.اندازهگیری زاویهء لوردوز با استفاده از خطکش منعطف در وضعیت ایستاده انجام شد.از آزمون توماس و انعطافسنج لیتون برای اندازهگیری شد.قدرت حرکتی ران استفاده شد.فلکشن کمر با استفاده از آزمون اسکوبر اندازهگیری شد.قدرت عضلات شکم و بازکنندهء ران با استفاده از نیروسنج دستی نیکلاس تعیین شد.برنامهء تمرینی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه اجرا شد.در پایان برنامهء تمرینی پس آزمون به عمل آمد. یافتهها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس و t استیودنت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافتهها:پس از برنامهء تمرینی،تفاوت معنیداری در کاهش زاویهء لوردوز آزمودنیهای گروه آزمایش به وجود آمد (P>0/01) .در انعطافپذیری عضلات خمکنندهء ران و میزان قدرت عضلات شکمی و بازکنندهء ران پس از برنامهء تمرینی تفاوت معنیداری مشاهده شد (P>0/01) . نتیجهگیری:اجرای تمرینات ورزشی و حرکات اصلاحی سبب کاهش لوردوز کمری میشود و معلمان و مربیان ورزش میتوانند نقش عمدهای در بهبود ناهنجاریهای وضعیتی دانشآموزان داشته باشند.
خلاصه ماشینی:
"اگر در ناحیهء کمر و لگن، عضلات شکمی و سرینی ضعیف و شل و عضلات بازکنندهء کمر و یا سوئز خاصره سفت و کوتاه شوند،تعادل عضلانی این ناحیه از بین میرود و منجر به چرخش قدامی لگن و کاهش فلکشن ستون مهرهای میشود که در نتیجه انحنای ستون مهرهء کمر و میزان فشار وارده بر مهرههای کمری افزایش مییابد4.
در برنامهء تمرینی جهت تقویت عضلات شکم از تمرین دراز و نشست اصلاح شده و تمرین انقباض ایستا در حالت درازکش استفاده شد،زیرا در این تمرینات پاها روی زمین یا نمیکت قرار میگیرد و نیروی وزن به زمین انتقال مییابد و در نتیجه نیاز کمتری به انقباض سایر عضلات داخلی برای تثبیت تنه است.
به نظر میرسد که افزایش در قدرت این عضلات همراه با افزایش قدرت شکمی که به صورت زوج نیرو در جلو و عقب ناحیهء لگن خاصره قرار دارند باعث ایجاد چرخش خلفی در لگن و کاهش قوس فزاینده ستون مهرهء کمری شده است.
نتایج نشان داد که برنامهء تمرینی اعمال شده موجب تقویت عضلات شکم و بازکنندهء ران و انعطافپذیری مناسب عضلات خمکنندهء ران و راستکنندهء کمر(تا حدودی)شده است و این مهم به واسطهء تأثیر تمرینات ویژهء اصلاحی بر عضلات درگیر و عمل هماهنگ آنها محقق شد؛زیرا همانطور که ادبیات تحقیق نشان میدهد،افزایش قدرت یا کشش صرف یک عضله دلیل کافی و لازم برای تغییر در قوس کمری نخواهد بود و بایستی به کار هماهنگ سایر عضلات درگیر نیز توجه نمود."