چکیده:
شهر پياده محور براي عموم شهروندان قابل استفاده، اما شهر مطلوب كم توانان جسمي براي همه شهروندان يك شهر مناسب است. آفرينش شهري مطلوب براي افراد كم توانان مستلزم رعايت اصول و ضوابطي است كه رعايت آنها ميتواند نقش مهمي در دسترسي آسان و حضور آنان در فضاهاي عمومي داشته باشد. در كنار رعايت چنين اصولي، توجه به اولويتها و نيازهاي اساسي گروههاي كم توان جسمي-حركتي جهت حضور در فضاهاي شهري ميتواند اقدامات اجرايي را با نتايجي موثرتري همراه سازد. با اين وجود، مدتي است نظام مديريت شهري مناسبسازي فضاهاي شهري در اغلب كلانشهرها كشور در پيش گرفته است كه ضرورت ايجاب مينمايد، بازخورد چنين اقداماتي از نقطه نظر معلولان مورد ارزيابي و پايش قرار گيرد. بنابراين پژوهش حاضر با هدف ارزيابي ميزان پاسخدهي فضاهاي شهري به نيازهاي گروههاي كم توان جسمي- حركتي به رشته تحرير درآمده است. روش تحقيق توصيفي- تحليلي و روش گردآوري اطلاعات به صورت اسنادي و ميداني است. دادههاي گردآوري شده با استفاده از نرم افزار Spss و آزمون T تك نمونهاي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج بدست آمده از مطالعه حاضر نشان ميدهد؛ علي رغم اقداماتي كه در زمينه مناسبسازي محيط جهت حضور گروههاي كم توان جسمي-حركتي صورت گرفته همچنان شرايط اجتماعي اقتصادي و كالبدي كنوني قادر به رفع نيازهاي معلولان به شكل شايسته نيست. بنابراين، مشاركت گروههاي هدف در زمينه مناسبسازي فضاهاي شهري، رعايت ضوابط ساخت و ساز ها توسط نهندسين ناظر، تدوين ضوابط قابل اجرا در طرح هاي موضعي و ... ميتواند نتايج موثرتري را در زمينه مناسبسازي فضاهاي شهري براي معلولان به همراه داشته باشد