چکیده:
هدف پژوهش حاضر پيش بيني رضايت از زندگي در بين دانشجويان بر پايه تمايل به بخشودگي، قدرداني، اميد و بهزيستي ذهني بود. نمونه هاي مورد مطالعه به شيوه نمونه برداري تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. و با پرسشنامه هاي رضايت از زندگي دينر، قدرداني مكالخ و همكاران، مقياس شادكامي فاعلي ليوبومرسكي و لپر، مقياس تمايل به بخشودگي براون و مقياس اميد بزرگسالان اسنايدر ارزيابي شدند. داده ها با استفاده از آزمون معناداري همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون گام به گام مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دادند كه رضايت از زندگي با تمام مقياس هاي قدرداني، بهزيستي ذهني، تمايل به بخشودگي و اميد رابطه مثبت معناداري دارد. از بين متغيرهاي پژوهش، اميد، قدر داني و بهزيستي ذهني، 32 درصد از واريانس رضايت از زندگي را تبيين كردند. هرچقدر اميد، قدرداني و بهزيستي ذهني بالاتر، رضايت زندگي بالاتر خواهد بود. نتايج اين پژوهش ضرورت بازشناسي نقش اميد،قدرداني و بهزيستي ذهني را در پيش بيني رضايت از زندگي دانشجويان مورد تاكيد قرار مي دهد.