چکیده:
در پژوهش حاضر با روش توصيفي ـ تحليلي، بُن مايه هاي اعتقاديِ نقش «مادري»ِ زن در آموزه هاي وحياني بررسي و ساختار بينشي ارائه شده است كه براساس آن، توانايي پاسخ گويي به برخي از شبهات مرتبط به دست مي آيد و بطلان برخي از نگرش هاي انحرافي، آشكار مي گردد. بدين منظور، براساس سه شاخصه «هدايت» (ناظر به اصول توحيد، نبوت و امامت)، «حكمت» (ناظر به اصول توحيد و عدل) و «رضايت» (ناظر به اصول توحيد و معاد) مطالب ساماندهي گرديد كه برجسته ترين نتايج به دست آمده از آن بدين قرار است:
1. شاخصه هاي جسمي و روحي زن از يك سو و مجموعه حقوق و تكاليف مرتبط با نقش مادريِ او از سوي ديگر، بيان گر هماهنگي هدايت تكويني و تشريعي و نقش قرآن كريم و اهل بيت: در فهم انسان نسبت به جايگاه و كاركرد نقش مادري است؛ 2. زن براساس حكمت الهي، مظهر تداوم و تربيت نسل انسان است و مديريت او در برابر تزاحم هاي دروني و بيروني و عمل به فرامين الهي و اخلاص در انجام آن، ضمن فراهم آوردن موجبات رضايت زن از ايفاي نقش مادري، رضايت الهي و سعادت اخروي را به ارمغان مي آورد.
خلاصه ماشینی:
"در فرهنگ وحیانی ـ اسلامی، زن و مرد بر اساس ساختار متفاوت جسمی و روحی، وظایف متفاوتی را در زندگی به عهده می‌گیرند (نوری‌زاد، 1383، 209)؛ اما در این میان، نقش مادری به عنوان حساس‌ترین نقش زن در نظام هستی، دارای آثار تربیتی غیرقابل جایگزین است و عنایت ویژه‌ای که درآموزه‌های اسلامی نسبت به آن وجود دارد، بیان‌گر اهمیت جایگاه آن خواهد بود.
باید توجه داشت که تبیین نقش مادری در آموزه‌های اسلامی، مورد عنایت صاحب‌نظران بوده و آثار پژوهشی نیز در این‌زمینه به نگارش درآمده است، که به عنوان نمونه می‌توان به مقالة «نقش مادری در آموزه‌های قرآنی» تألیف اعظم نوری که در شمارة چهارم دوفصلنامة علمی ـ پژوهشی پژوهشنامة اسلامی زنان و خانواده انتشار یافته است اشاره کرد که در آن به ویژگی‌ها، حقوق و وظایف مادران در قرآن اشاره شده است.
اما وجه اهتمام نگارنده در نگارش این نوشتار، عنایت به فرهنگ وحیانی ـ اسلامی به مثابه منشأ ترسیم نظام عقیدتی برای نقش مادری است تا با نگرشی نظام‌مند، ساختار بینشی را ارائه کند که براساس آن، توانایی پاسخ‌گویی به برخی از شبهات مرتبط به دست آید و بطلان برخی از نگرش‌های انحرافی، آشکار گردد.
در قرآن، واژة وحی در معانی متعددی از جمله اشارة پنهان (مریم/11)، الهام فطری و غریزی (نحل/68ـ69)، الهام درونی (قصص/7) و وحی رسالی (نساء/163ـ167) به کار رفته است، که مراد از وحی در این نوشتار، همان وحی رسالی است که براساس آن، خداوند متعال، سخن خود را از طریق ارتباط بدون واسطه یا ایجاد صدا و یا فرستادن فرشتة وحی (شوری/51) بر انبیاء خود القاء می‌کند (حجتی، 1387، 31) و نمود بارز و جاودانة آن، قرآن کریم است که از طریق حضرت جبرئیل7 در مدت 23 سال بر پیامبر اسلام9 نازل گردید (پژوهشکدة تحقیقات اسلامی، 1386، 376)."
(
, 
, 
)
