چکیده:
توجه به مسيرهاي گردشگري به منظور جذب توريسم در يك منطقه م يتواند ضمن درآمدزايي ،باعث ارتقاي كيفيت زندگي جامعه ميزبان شود. يك مسير گردشگري عل يرغم داشتن جاذبه ها و منابع متعدد گردشگري؛ براي ت وسعه گردشگري و ا فزايش ضريب ماندگاري ب ازديدكنندگان به برنامهريزي راهبردي نياز دارد. استان چهارمحال و بختياري با دارا بودن منابع و جاذبه هاي طبيعي و تاريخي فراوان، يكي از مقاصد گردشگري كشور است. شناسايي و ا ولوي تبندي مسيرهاي گردشگري اين استان به منظور ارائه برنام هريزي راهبردي ت وسعه گردشگري از اهداف اين پژوهش است. اطلاعات مورد نياز در قالب شش معيار اصلي و چهل شاخص فرعي گردآوري و دست هبندي شد. سپس با استفاده از مدل تاپسيس براي اولوي تبندي مسيرها و از مدل اي. اچ. پي براي وز ندهي به شاخ صها ا ستفاده شد . نتايج حاصل از اولوي تبندي مسيرها نشان م يدهد كه بين مسيرها از نظر شاخص هاي توسعه گردشگري نابرابري وجود دارد و مسير شماره 1( با محوريت تالاب چغاخور) داراي رتبه اول و مسير شماره 4 (با محوريت آبشار شيخ عالي) داراي رتبه آخر است . ميانگين امتياز ها نشان م يدهد كه مسيرهاي شماره 1و 5 (با محوريت پيست اسكي چلگرد) داراي امتياز بالاتر از ميانگين ، مسيرهاي شماره 6 (با محوريت سد زاينده رود)و 3(با محوريت آبشار دره عشق) داراي امتياز حول ميانگين و مسيرهاي 2 (با محوريت آبشار آتشگاه)و مسير شماره 4 داراي امتياز پايين تر از ميانگين هستند. در نهايت، به ارائه راهكارهاي لازم به منظور رفع عدم تعادل در مسيرهاي گردشگري و ارائه پيشنهادهاي لازم پرداخته شده است .