چکیده:
هدف این پژوهش تعیین تأثیر آموزش برنامه والدگری مثبت (Triple P) بر کیفیت تعامل والد-کودک مادران کودکان دبستانی شهر اهواز بود. پژوهش حاضر، یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران کودکان مدارس ابتدایی شهر اهواز بود که 30 نفر از آنها به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند. شرکتکنندگان به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل). گروه آزمایش، برنامه آموزشی والدگری مثبت را در 8 جلسه دریافت کردند در حالی که به گروه کنترل این آموزش ارائه نشد. ابزار استفاده شده در این پژوهش، مقیاس رابطهی والد-کودک پیانتا (1994) بود. اطلاعات جمعآوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری، با استفاده از نسخه 21 نرمافزار آماری SPSS تحلیل شد. نتایج تحلیل کواریانس چندمتغیری نشان داد که گروه آزمایش و کنترل حداقل در یکی از مولفههای تعامل والد-کودک تفاوت معناداری داشتند (001/0>P) و آموزش برنامهی والدگری مثبت بر تعارض، نزدیکی، وابستگی و رابطه مثبت کلی اثر مثبت و معناداری داشت (001/0>P). نتایج حاکی از آن بود که برنامهی آموزش والدگری مثبت سبب بهبود تعامل مادر با کودک شده است.
The objective of present study was to investigate the effectiveness of “Positive Parenting Program training” on interaction of parent-child mothers of school-age children of Ahvaz. This study was an experimental research with pre-test، post-test and control group. Statistical population included all mothers of primary schools in Ahvaz. From among these mothers، 30 mothers were selected by purposing sampling. Then، they were randomly put in two groups of 15 persons each (an experimental group and a control group). The experimental group was exposed to an eight sessions training of positive parenting program but the people in control group received no program. The Parent Child Relationship Scale (PCRS) of Pianta (1994) was the research measurement tool. The obtained information by multivariate analysis of covariance (MANCOVA)، was analyzed by using the 20th version of statistical software of SPSS. The results of multivariate analysis of covariance (MANCOVA) indicated that at least in one of the components of parent-child interaction، there is a significant difference between the experimental and control group (P<0/001). The results also showed that the training of positive parenting program had positive and significant effect on conflict، dependence and total positive relationship (P<0/001). The results indicated that the training of positive parenting program will improve the parent-child interaction.
خلاصه ماشینی:
"Goldstein, Goldstein, Jones, Braswell, & Sheridan سوال است که آیا آموزش برنامه ی والدگری مثبت (Triple P ) بر رابطه تعامل والد- کودک تأثیر میگذارد؟ روش پژوهش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون ، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود.
نتایج حاصل از تحلیل آنکوا بر روی میانگین نمره های پیگیری متغیرهای پژوهش در گروه های آزمایش و کنترل مجموع درجه میانگین اندازه توان نام آزمون F p مجذورات آزادی مجذورات اثر آماری نزدیکی ١٥٦/٧٠ ١ ١٥٦/٧٠ ٦/٠٠ 0/20 0/65 0/023 وابستگی ٢٧١/٥٦ ١ ٢٧١/٥٦ 0/45 20/12 0/99 0/001 تعارض ٣٩١/٦١ ١ ٣٩١/٦٤ 5/48 0/21 0/68 0/012 روابط مثبت و کلی ١١٨٧/٩٩ ١ ١١٨٧/٩٩ 6/83 0/22 0/70 0/012 با توجه به مندرجات جدول ٧، مشاهده می شود که تفاوت بین گروه های آزمایش و کنترل در مرحله پیگیری، از لحاظ متغیر نزدیکی در سطح ٠٠٥<p معنی دار است .
در تبیین این یافته میتوان گفت که همان طور که نظریه ی دلبستگی معتقدند که نزدیکی بین مادر و کودک شالوده ی ارتباط اجتماعی وی را در زندگی آینده دارد و اگر این نزدیکی شکل نگیرد در زندگی آینده کودک مشکلات زیادی شکل میگیرد و لذا هدف برنامه ی والدگری مثبت پیش - گیری و همچنین کاهش مشکلات عاطفی و رفتاری دوران کودکی و ترویج مهارت های والدینی و افزایش دانش و اعتماد به نفس والدین میباشد (ساندرز،٢٠١٢؛ به نقل از واکیمیز، فوجیکو، لجیما و میاموتو٢، ٢٠١٤)."