چکیده:
مهارتهای ارتباطی و تعاملات اجتماعی، نقش انکارناپذیری در کیفیت زندگی و سلامت روانشناختی اجتماعی، معنوی و جسمانی دارد. ارتقای این مهارتها از مهمترین دغدغههای والدین و مربیان است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی قصه درمانی بر بهبود مهارتهای ارتباطی و تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم صورتبندی شد. طرح پژوهش از نوع شبه آزمایشی و شامل یک پیش آزمون و پس آزمون بود که در هر دو گروه آزمایش و گروه گواه انجام شد. از بین کودکان واجد شرایط، 20 نفر از کودکان مبتلا به اوتیسم با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس، به عنوان نمونه مورد پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش انتساب گردیدند و سپس گروه آزمایش در طول سه هفته آموزش دید. در این پژوهش از مقیاس درجهبندی کودکی اوتیسم (GARS) به عنوان ابزاری برای سنجش بهبودی کودکان استفاده شد و دادههای جمعآوریشده، با استفاده از کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که روش قصهدرمانی بهطور معناداری در سطح P>0/05 در کاهش علائم اوتیسم،بهبود مهارت های ارتباطی و تعاملات اجتماعی کودکان دارای اوتیسم موثر است؛البته این روش در بهبود رفتارهای کلیشه ای و تکراری کودکان تاثیر معناداری نداشت.با توجه به مزایای این مداخله در درمان و اهمیت افزایش جلسات قصه درمانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم،توصیه می شود این روش درمانی در کنار روش های مرسوم به جامعه اوتیسم به خصوص مادران ارائه شود.
خلاصه ماشینی:
از والدين کودک خواستيم او را به جمع ببرد تقويت و از او بخواهد با ديگران بازي کند و يا به طرح ٤ داستان تصويري زنجيره اي محقق ساخته و از کارت مهارت هاي آنها در انجام کارها کمک کند و مادرش نيز علامت دار براي مقايسه با يکي از چهار کارت زنجيره اي براي بيان ارتباطي و تعامل او را همراهي کند اختلاف و شباهت ها و مفاهيم ؛ براي افزاش مهارت هاي کلامي که اجتماعي کودکان همچنين قصه هايي جذاب به صورت لازمه برقراري ارتباط ميباشد، استفاده شد.
در اين پژوهش ، سه فرضيه مطرح است که تاثير قصه درماني در بهبود مهارت هاي ارتباطي و تعامل اجتماعي کودکان مبتلا به اختلال اوتيسم را مورد بررسي قرار ميدهد.
از اين رو، ميتوان نتيجه گرفت آموزش قصه درماني به طور معناداري در افزايش مهارت هاي ارتباطي و تعامل اجتماعي در کودکان مبتلا به اختلال اتيسم اثر داشته است .
در فرضيه دوم اين پژوهش تاثير قصه درماني بر رفتارهاي کليشه اي کودکان مبتلا به اختلال اوتيسم مورد بررسي قرار گرفت و مقايسه دو گروه آزمودنيها با توجه به نتايج ذکر شده در بخش يافته هاي استنباطي، اختلاف معناداري ميان ميانگين هاي دو گروه آزمايش و کنترل نشان نداد.
در فرضيه سوم اين پژوهش تاثير قصه درماني بر تعاملات اجتماعي کودکان مبتلا به اختلال اوتيسم مورد بررسي قرار گرفت و مقايسه دو گروه آزمودنيها با توجه به نتايج ذکر شده در بخش يافته هاي استنباطي، اختلاف معناداري ميان ميانگين هاي دو گروه آزمايش و کنترل نشان داد.