چکیده:
هدف این پژوهش، بررسی تاثیر آموزش تابآوری خانواده بر سلامت روانی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی شهر شوش بود. این پژوهش شبه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش مادران مراجعه کننده به مراکز توانبخـــشی شهر شوش در سال 95-94 بود. نمونه پژوهش 30 نفر از این مادران دارای فرزند کم توان ذهنی بود که از میان افراد داوطلب و در دسترس گزینش و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. مادران در گروه آزمایش برای زمانی برابر 9 جلسه تحت آموزش تابآوری خانواده قرار گرفتند. در پایان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. ابزار اندازهگیری، پرسشنامه سلامت روانی گلدبرگ بود. برآمدها نشان داد که در هم سنجی با گروه گواه، آموزش تابآوری خانواده، سلامت روانی و سه بعد از آن (اضطراب، اختلال در کارکرد بدنی و افسردگی) را کاهش داد ولی تاثیر قابل توجهی در کاهش اختلال در کارکرد اجتماعی نداشت. برآمدهای تحلیل کوواریانس چند متغــــیره نشان داد که آموزش تابآوری خانواده بر افزایش سلامت روانی این مادران تاثیر دارد (05/0p < ) و می تواند سلامت روانی آن ها را بهبود بخشد.
The aim of the present study was to investigate the effect of family resiliency training on mental health of mothers whose children was suffered from mental disability in Susa city. This experimental study was pretest-posttest with a control group. Statistical society of this study was mothers who referred to rehabilitation center in the city of Susa in 2015-2016. The sample consisted of 30 mothers who were selected among volunteers and randomly assigned to experimental and control groups. Mothers in experimental group participated in 9 resiliency training center. At the end، both groups were assessed by posttest. Measurement instrument was Goldberg mental health questionnaire. The results showed that compared with the control group، family resiliency education، mental health and its three dimensions: anxiety، physical dysfunction reduced depression but it had no significant impact in reducing social dysfunction. The results of covariance analysis showed that family resilience training has an impact on the mental health of mothers (p< o/o5) and can improve their mental health.
خلاصه ماشینی:
پژوهش ها نشان ميدهد يکي از عواملي که سبب ميشود اين مادران با مشکلات زندگي بهتر کنار بيايند، انعطاف پذيري بيشتري داشته باشند، در روابط خانوادگي احساس امنيت کنند و از پيشرفت هاي کمي که فرزند کم توان ذهني آن ها دارد راضي باشند، افزايش تاب آوري ٤ در آنان است (کربلائيشيريفرد، ١٣٨٥).
Bartone, Hystad, Eid & Brevik پاسخ هاي افراد را در موقعيت هاي گوناگون زندگي به خصوص مواقع بحراني تحت تأثير قرار داده و با مهار عواطف ، هيجان ها و احساسات زمينه هاي کارکرد بهتر آن ها را در اين موقعيت ها فراهم کرده است .
ازاين رو هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير آموزش تاب آوري خانواده بر سلامت رواني مادران داراي فرزند کم توان ذهني است .
اين اثر چند متغيره نشان مي دهد که آموزش تاب آوري خانواده بر سلامت رواني مادران داراي فرزند کم توان ذهني شهر شوش تأثير دارد و ميان ابعاد سلامت رواني مادران گروه هاي آزمايش و گواه تفاوت معني داري وجود دارد.
با توجه به نتايج به دست آمده ، فرضيه پژوهش استوار بر تأثير آموزش تاب آوري خانواده بر افزايش سلامـــــت رواني مادران داراي فرزند کم توان ذهني، تائيد و اين طور نتيجه گيري ميگردد که ميان ميانگين نمرات سلامت رواني در دو گروه آزمايش و گواه تفاوت معنيداري وجود دارد؛ بنابراين فرضيه پژوهشي با ٩٩% اطمينان تائيد گرديد.
همچنين کاوه و همکاران (١٣٩٠)، دوستي، پور محمدرضايي، غباري بناب (١٣٩٢) عليزاده (١٣٩٠)، شجاعي (١٣٩١) به اين نتيجه دست يافته اند برنامه هاي مداخله اي تاب آوري مايه افزايش بهزيستي رواني ميشود.