چکیده:
مقاله حاضر با تحلیل دقیق چگونگی ادراک و قالببندی عکسهای ابوغریب در رسانههای خبری امریکا، مناظرة عمومی و بافتهای فرهنگی، به بررسی این سوال پرداخته است که چگونه تصاویر نمادین خبری به اخبار، سیاست و افکار عمومی شکل میدهد. این مقاله با گرایش در میان محققان برجسته ارتباطات مخالفت میکند که تصاویر عموما از قالبهای خبری مسلط و گفتمان سیاسی نخبگان حمایت میکند و تاثیری مستقل بر مخاطب ندارد. نتیجهگیری اصلی مقاله حاضر آن است که عکسهای ابوغریب نه تنها تحت نفوذ و تاثیر قالبهای خبری مسلط قرار نگرفتند بلکه روندی کاملا برعکس را طی کردند. عکسها به شکل منشور انتقادی عمل کردند که نگرشهای نخبگان و مردم جهان در خصوص سیاست خارجی امریکا از درون آنها انکسار یافت و تصاویر ممنوع نیروهای امریکایی در نقش شکنجهگران سادیست به بخشی لاینفک از درک آنان نسبت به "جنگ به اصطلاح علیه تروریسم" اعلام شده توسط دولت بوش تبدیل شد. تاثیر این تصاویر، اندک نخواهد بود چرا که به سرعت در بافت فرهنگی منتشر شدند و به واسطة رویههای خلاق و ضدقالبگرا به نمادی برای اعتراض و مخالفت با اقداماتی که خود بازنمای آن بودند، تبدیل شدند.
خلاصه ماشینی:
"عکس ها به شکل منشور انتقادی عمل کردند کـه نگرش هـای نخبگان و مردم جهان در خصوص سیاست خارجی امریکـا از درون آنهـا انکسـار یافـت و تصـاویر ممنـوع نیروهـای امریکایی در نقش شکنجه گران سادیست به بخشـی لاینفـک از درک آنـان نسـبت بـه "جنـگ بـه اصـطلاح علیـه تروریسم " اعلام شده توسط دولت بوش تبدیل شد.
مطالعـات فرهنـگ تصویری، چارچوب هایی برای بررسی ایجاد معانی توسط تصاویر و بینندگان آنها ارائه کرده است ؛ در همـین راسـتا، تصاویری که از مرزهای رسانه ای عبور میکنند مورد بررسی قرار گرفته ، همچنین چگونگی تولید معـانی در نتیجـۀ انتشار تصاویر در فرهنگ های مختلف بررسی شده است سؤال اینجاست که هر گاه اعضای جامعه به گزینش تصاویر از میان جریان خبری رسانه - و قالب بندی شده توسـط نخبگان - میپردازند و از آنها در بافت های عمومی و هنر متعالی استفاده میکنند، چه اتفاقی بـرای معنـا و کـارکرد تصاویر میافتد.
اگر چه بـه سـختی میتـوان شـواهدی در خصـوص تـأثیر سیاسـی یـا سیاسـت گذارانه عکس های نمادین خبری یافت اما نمیتوان پتانسیل تأثیر درازمدت آنها بـر شـکل گیری وجـدان و حافظـۀ ملـی را نادیده گرفت چنین تصاویری ممکن است واکنش هایی فراتر از خشم مورد نظر پرل ماتر را، برانگیزانند.
نتیجه گیری اصلی مقاله حاضر این است که عکس های ابوغریب نه تنها به واسطۀ قالب های خبری مسلط مهار نشدند بلکه برعکس ، این عکس ها با قدرت خود در زمینۀ درهم آمیختگی درد و لذت و خصوصی بودن ، به مثابۀ منشور نقادانه ای عمل کردند که نگرش های مردم و نخبگان در خصوص سیاست خارجی امریکا در آن انکسار یافت ."