چکیده:
پژوهش حاضر مقایسه دو نوع تمرین هوازی با شدتهای مختلف بر سطوح سرمی رزیستین و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو را مطالعه میکند. 24 زن میانسال مبتلا به دیابت نوع دو (با میانگین و انحراف استاندارد سنی 3/45±41/8 سال، وزن3/61±76/8 کیلوگرم، شاخص توده بدن 1/02±31/1 کیلوگرم بر متر مربع، درصد چربی بدن 1/38±41/6 و WHR 0/94 ±0/05) بهطور هدفمند انتخاب شدند و بهطور تصادفی در سه گروه تمرین تناوبی با شدت بالا، تمرین استقامتی با شدت متوسط و گروه کنترل قرار گرفتند. دو گروه تجربی تمرینات را به مدت 16 هفته و 3 روز در هفته دریافت کردند. پس از 12 ساعت ناشتایی خونگیری صورت گرفت و از آن برای سنجش غلظت رزیستین سرم و انسولین استفاده شد. تجزیهوتحلیل دادهها با آزمون کولموگروف– اسمیرنوف، واریانس یکطرفه،آزمون تعقیبی بانفرنس و، تی زوجی در سطح معناداری 0/05>P انجام گرفت. یافتهها نشان داد بین دو نوع تمرین، تناوبی با شدت بالا و استقامتی با شدت متوسط، از لحاظ آماری تفاوت معناداری در میزان رزیستین سرمی و مقاومت به انسولین وجود ندارد و هر دو نوع تمرین کاهش معناداری در سطوح رزیستین، مقاومت به انسولین، BMI و درصد چربی بدن ایجاد کردند (0/05>P). اما تغییر معناداری را در مقادیر WHR ایجاد نکردند (0/05<P). نتایج مطالعه حاضر حاکی از آن است که بین 16 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و استقامتی با شدت متوسط بر رزیستین و شاخص آنتروپومتریک و مقاومت به انسولین تفاوتی وجود ندارد و هر دو نوع تمرین میتوانند سبب بهبود مقاومت به انسولین و کاهش رزیستین سرمی شوند و این کاهش میتواند نشاندهنده کاهش عوامل خطرزای قلبی- عروقی و متابولیکی باشد.
خلاصه ماشینی:
البته پیش از آن گروت ١ و همکاران (٢٠٠٣) با مقایسة تمرین هوازی تناوبی با شدت پایین (٥٠-٤٠ درصد ضربان قلب بیشینه ) و بالا (٨٠-٧٠ درصد ضربان قلب بیشینه ) کاهش میزان کلسترول و تری گلیسرید خون پس از فعالیت شدید را گزارش کردند، اما تفاوت معناداری را در حساسیت انسولین بین دو گروه نشان ندادند (٧).
با توجه به اطلاعات موجود، مبنی بر ارتباط کاهش بافت چربی با کاهش رزیستین و همچنین تأثیر مثبت تمرین هوازی با شدت بالا بر کاهش چربی بدن و کم بودن پژوهش مشابه در این زمینه و نیز شدت استفاده شده در تمرینات با شدت متوسط ، به طور سنتی تعدیل عوامل خطرزا از مدت ها قبل مورد توافق قرار گرفته است .
نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که در گروه تمرین تناوبی با شدت بالا و گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط رزیستین تغییر معنادار داشته و کاهش یافته است (٠٠٥>P) و در گروه کنترل رزیستین تغییر معناداری نداشته است (٠٠٥<P) (جدول های ٢،٣ و نمودار ١).
همسو با نتیجة پژوهش حاضر کادوگلو١ و همکاران (٢٠٠٧) کاهش رزیستین سرم و مقاومت به انسولین را در افراد دیابتی پس از ١٦ هفته تمرین هوازی با شدت ٥٠ تا ٨٥ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی گزارش کردند (١٦).
"Anti-inflammatory effect of exercise training in subjects with type 2 diabetes and the metabolic syndrome is dependent on exercise modalities and independent of weight loss".
Lim S, Choi SH, Jeong IK, Kim JH, Moon MK, Park KS, et al.