چکیده:
پژوهش حاضر با هدف بررسی امکان تبدیل واحدهای خرد به واحدهای کوچک و متوسط، بصورت نمونه گیری تصادفی ساده در استان آذربایجان غربی انجام شده است. این تحقیق از نوع تحقیقات توصیفی و به صورت پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل چهل و یک واحد صنعتی خرد در استان آذربایجان غربی می باشد. ابزار تحقیق پرسشنامه ای است که برای اطمینان از روایی ابزار تحقیق از تکنیک روایی محتوایی و جهت برآورد پایایی پرسشنامه از آزمون آلفای کرونباخ استفاده شده، که پس از چند مرحله پالایش و تحلیل گویه ها، مقدار آلفا معادل 0.96 حاصل شده است. پس از تکمیل پرسشنامه ها و گردآوری دادهها از نرمافزار SPSS برای تحلیل داده ها بهره گرفته شد. نتایج نشان داد سه عامل سازماندهی، مدیریتی و محیطی- اقتصادی استخراج شده در مجموع هفتاد درصد واریانس کل، توسعه واحدهای صنعتی خرد را تبیین کرده اند. نتایج حاصل از آزمون مقایسات میانگین بین واحدهای صنعتی بر اساس مشکلات قابلیت صادرات تولیدات و خدمات ارائه شده واحدهای صنعتی نشان داد که در زمینه پایین بودن سطح آگاهی اعضاء از شرایط صادرات و واردات در سطح نود و پنج درصد و در زمینه پایین بودن نسبی کیفیت کالا در سطح 99 درصد تفاوت معنی داری وجود دارد.
خلاصه ماشینی:
مقایسه میانگین (من ویتنی ) بین واحدهای صنعتی که تمایل به توسعه در سطح کوچک و متوسط داشته اند از نظر میزان تأثیر کیفیت ارائه خدمات مراکز و صنایع حمایت کننده کسب و کار نشان داد به جز حمایت شرکت های بازاریابی و مراکز تحقیقاتی در بقیه موارد اختلاف معنی داری بین کیفیت ارائه خدمات مراکز و صنایع حمایت کننده وجود دارد(جدول ١١).
(رجوع شود به تصویر صفحه) جمع بندی کلی ، نتیجه گیری و ارائه پیشنهادات نتایج تحقیق نشان داد علیرغم اینکه صنایع مورد بررسی دارای سابقه کاری نسبتا بالایی می باشند (بطور متوسط ١٣ سال ) ولی متأسفانه ، تحصیلات کارفرمایان و مدیران صنایع تولیدی و خدمات فنی بسیار پائین می باشد و اکثرا فقط سواد خواندن و نوشتن را دارند.
همچنین این یافته منطبق با نتایج تحقیق عمید و غمخواری (١٣٨٨) می باشد که برخی از سیاست های دولت و موانع اداری را مانع توسعه کسب و کارهای کوچک و متوسط بیان کرده است .
بنابر یافته های تحقیق بالا بودن سود بانکی و رکود بازار و هزینه بالای نیروی کار از مهمترین عوامل تأثیرگذار بر توسعه بوده اند ولی عواملی نظیر ورود بی رویه قاچاق کالا و مسائل گمرکی تأثیر چندانی در توسعه واحدهای صنعتی ندارند، بنابراین می توان اینگونه بیان کرد که برنامه های اعطای تسهیلات و مقررات در نظر گرفته شده بایستی تضمین کننده دستیابی کامل و آزادانه این واحدها به منابع و امکانات مورد نظر باشد و به عبارتی اندازه یا سن فعالیت تولیدی نباید عدم مزیت و مانعی ایجاد نماید.