چکیده:
هدف از این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی و دو هفته بیتمرینی بر مولکولهای چسبان بینسلولی و عروقی زنان میانسال بود. جامعه آماری پژوهش را زنان کارمند دانشگاه علوم پزشکی شیراز مراجعهکننده به باشگاه ورزشی دانشگاه تشکیل میدادند، که از بین آنها به طور داوطلب 24 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و بهطور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل هشت هفته و هر هفته سه جلسه دویدن با شدت 55 تا 65 درصد حداکثر ضربان قلب بود. در ادامه به مدت دو هفته بیتمرینی داشتند. هفته اول، هشتم و دهم از همه آزمودنیها خونگیری بهعمل آمد. جهت آزمون یافتههای پژوهش از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف، آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیریهای تکراری استفاده گردید. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین هوازی و دو هفته بیتمرینی اثر معناداری بر مولکولهای چسبان بینسلولی و مولکولهای چسبان بینعروقی زنان میانسال ندارد. بنابراین میتوان نتیجهگیری کرد که پروتکل تمرینی و همچنین دوره بیتمرینی حاضر نمیتواند تاثیر مطلوبی بر مولکولهای چسبان بینسلولی و عروقی زنان میانسال داشته باشد.
The aim of current study was to evaluate the effect of 8 weeks aerobic training and 2 weeks detraining on Vascular and Cellular Adhesion Molecules in Middle aged women. The study population of women employees Shiraz University of Medical Sciences were referred to the University Sports Club, among them, 24 people were volunteers selected as sample And randomly divided into experimental and control groups.Trainings consisted of eight weeks of aerobic exercise, three times per week, to run of 55 to 65% of maximum heart rate and then; had detraining for two weeks. Venous blood samples were collected in the first week, the eighth week and the tenth week. To analyze the data we used of Kolmogorov-Smirnov test, analysis of variance with repeated measurements. Results showed that 8 weeks aerobic training and two weeks of detraining had no significant effect on vascular and intracellular adhesion molecules in middle-aged women. Therefore, it can be concluded that the exercise protocol and the period of detraining cannot favorable impact on intercellular adhesion molecules and vascular on middle-aged women
خلاصه ماشینی:
Keywords: Detraining, aerobic training, Intercellular adhesion molecule, vascular adhesion molecule مقدمه یکی از حساس ترین نشانگرهای سلولی در زمینۀ شناسایی روند تشکیل پلاک آترواسکلروزی در دیواره آندوتلیال عروق ، مولکول های چسبان بین سلولی (١١-ICAM) و عروقی (١٢-VCAM) است (ساباتیر و همکاران ، 3 ٢٠٠٨).
این در حالی است که سوری و همکاران (١٣٩٢) اعلام کردند که تمرین با شدت بالا میتواند یکی از عوامل اثرگذار بر کاهش مولکول های چسبان بین سلولی باشد.
بر این اساس یافته های پژوهش نشان داد که هشت هفته فعالیت بدنی با شدت ٥٥ تا ٦٥% حداکثر ضربان قلب و همچنین دو هفته بیتمرینی متعاقب هشت هفته فعالیت ، باعث افزایش در مقدار مولکول های چسبان بین سلولی نسبت به قبل از تمرین شده است .
از مطالعاتی که دارای نتایج همسو با مطالعه حاضر است پژوهش نایبی فر و همکاران (١٣٨٩) بود که به مدت هشت هفته بر روی زنان دارای اضافه وزن انجام داده بودند و نتایج پژوهش عدم تغییر معناداری را در شاخص های مولکول محلول چسبان بین سلولی نشان داده بود.
گیل و همکاران (٢٠٠٣) نیز در پژوهش خود عدم تغییرات معنادار را در مقادیر شاخص های التهابی مولکول های چسبان بین سلولی پس از یک هفته بیتمرینی به دنبال یک دوره تمرین هوازی مشاهده کردند که با نتایج این پژوهش همسو میباشد.
نتایج مطالعه حاضر با نتایج مطالعه سوری و همکاران (١٣٩٠)، که به بررسی تأثیر تمرین استقامتی بر سطوح مولکول های چسبان بین سلولی و عروقی در زنان میانسال دارای اضافه وزن پرداخته و جاسون و همکاران (٢٠٠٣) که به بررسی آثار یک دوره بیتمرینی بر التهاب و عملکرد آندوتلیال مردان تمرین کردة استقامتی پرداختند هم راستا است .