چکیده:
غدیر حامل پیام اسلام و نمایانگر ثمره نبوت پیامبر است. پیام غدیر، تعیین صراط مستقیم تا آخرین روز دنیاست و خطابهی غدیر زندهترین سند «ولایت مطلقهی الهیهی» دوازده امام (ع) است. در روز غدیر، پیامبر اولوالعزم اسلام تنها خطبهی امامت را به جای نیاورد بلکه آن بزرگوار در این خطبه، مبانی و اصول اعتقادی اسلام را به نحو احسن عرضه نمود. در طول چهارده قرن از تاریخ اسلام، شاعران شیعهی محب اهل بیت(ع) با اعتقاد ناب به ولایت علوی، زبان به تغنّی گشوده و در قالب مدح و فخر احساسات درونی خویش را با تأثّر از قرآن کریم و معارف اهل بیت (ع) بیان داشتهاند؛ اولین شاعر، حسانبنثابت بود که در روز غدیر واقعهی عظیم امامت را به تصویر کشیده و امامت علی(ع) را تهنیت گفت. بعد از آن شاعران شیعهی زیادی در ادوار مختلف، به مدح رسول (ص)، اهل بیـت و حادثهی غدیر پرداختهاند که از جملهی آنها میتوان ابوفراس الحمدانی، ابن الرومی، کشاجم، شریفالرضی، صفیالدین حلی و... را نام برد.
موضوع مورد بحث، درآمدی بر غدیریههای سه شاعر شیـعی در دورهی عبـاسی است که عبارتند از: شریفالرضی گردآورندهی نهجالبلاغه، ابوفراسالحمدانی و ابنالرومی. در این موجز سعی شده با نگاهی نو به ترجمه و تحلیل ابیات، تصویری راستین از احساس فطری و خرد پاک این شاعران بزرگ نسبت به واقعهی غدیر و جایگاه والای امیرالمؤمنین علی(ع) ارائه گردد.