چکیده:
تحقق توسعه پایدار در هر محیط با نگاهی نظام مند، هماهنگ و چندبعدی به پارامترهای اقتصادی، اجتماعی و بوم شناختی امکان پذیر است. توسعه پایدار روستایی در ایران در چهار بخش تجهیز و مدیریت منابع، اجتماعی، اقتصادی، و کالبدی با چالش های جدی روبه روست. از آنجا برنامه ریزی های کنونی بدون توجه به مزیت های نسبی هر منطقه و به صورت بخشی و از بالا به پایین، همسان نگر و مخرب صورت می گیرد، این نوشتار کوشیده است با تحلیل وضعیت کنونی جامعه روستایی ایران و تجارب سایر کشورها، به منظور رفع کاستی ها و کمبودها، به معرفی راهکاری اثربخش برای توسعه پایدار روستایی بپردازد. در این مقاله، با استفاده از روش تحلیل سیستمی در تحقیق و با طرح فرآیندی نوین در برنامه ریزی روستایی در ایران، توصیه می شود که برنامه ریزی های توسعه پایدار روستایی بر اساس نتایج ارزیابی های مختلف زیست محیطی هر منطقه صورت گیرد تا امکان رفع کاستی های یاد شده فراهم آید.
Sustainable development can only be realized and maintained by looking at socio-economic and ecological parameters together with a systematic، coordinated and multi dimensional approach. The sustainability of such a development can be possible in this surroundings. Sustainable rural development in Iran faces serious challenges from mobilization، and the social، economic، and physical resource management. Present planning process is carried out without due consideration of the regional relative advantages، it is sectoral، top down and destructive. This paper is an attempt to analyze the present situation of rural society in Iran. Other countries experiences will also be reviewed with the aim to remove deficiencies and to propose a strategy for sustainable rural development. This study will use systems analysis methodology in research and proposes a new process in which sustainable rural development planning in Iran is based on the results from different environmental assessment for each region.
خلاصه ماشینی:
"در ایـن مقالـه ، با استفاده از روش تحلیـل سیـستمی در تحقیـق و بـا طـرح فرآینـدی نـوین در برنامـه ریـزی روستایی در ایران ، توصیه می شود که برنامه ریزی های توسعة پایدار روستایی بـر اسـاس نتـایج ارزیابی های مختلف زیست محیطی هر منطقه صورت گیرد تا امکان رفع کاستی هـای یـاد شـده فراهم آید.
اما در اواسط ایـن دهـه ، بـا مطـرح شـدن اصطلاح توسعة پایدار(۵) از سوی خانم «باربارا وارد» برای نخستین بار (نصیری ، ۱۳۷۹)، سیاست گذاران و برنامه ریزان توسعه متوجه شدند که این روند، به دلیل تخریب محـیط زیست ، ایجاد نابرابری اجتماعی و عدم بهره وری منابع پایه ، سرانجام موجب زیـان هـای فراوان اقتصادی خواهد شد.
مرحلة چهارم : تعیین اولویت ها این مرحله ، از یک سو، اولویت بندی در جهت گیـری توسـعة هـر روسـتا بـا توجـه بـه مؤلفه ها و خط مشی های توسعة روستایی در چهار بخش کشاورزی ، صنعت ، بازرگانی و خدمات کشور و از سوی دیگر، تعیین سهم روستا از سرمایه گذاری های ملـی را شـامل می شود (١٩٨٥,FAO)، که بر اساس سناریوهای به دست آمده در دو بخش بوم شناختی و اقتصادی - اجتماعی صورت می گیرد.
برنامه ریزی توسعة روستایی نیز که با هـدف بهبـود زنـدگی اجتمـاعی و اقتـصادی روستاییان فقیر و تلاش همه جانبه برای کـاهش فقـر و تـأمین معـاش پایـدار، بـه ویـژه افزایش تولید و ارتقای بازدهی و بهره وری در محیط روسـتایی صـورت مـی گیـرد، بـه محدودة یک بخش خلاصه نمی شـود و کلیـة بخـش هـا و زمینـه هـای بـوم شـناختی و اقتصادی - اجتماعی را در بر می گیرد (١٩٧٩ ,DHV Consulting Engineers)."