چکیده:
هدف از ارائهی این مقاله، بررسی رابطهی بومگرایی معماری روستایی با اقتصاد روستایی و تأثیرات متقابل آنها بر یکدیگر است. از آنجایی که خودکفایی، یکی از ویژگیهای شاخص در زیستبومهای روستایی است، به همین دلیل، عرصهی تولیدات با استفاده از امکانات موجود در روستا و پیرامون آن همواره از اهمیت بالایی برخوردار بوده و رابطهی بسیار مهمّی بین معماری روستایی، محیط پیرامون و اقتصاد روستایی شکل گرفته که در نوع خود، منحصر به فرد میباشد. روش تحقیق در این مقاله به صورت توصیفی ـ تحلیلی و با تأکید بر مطالعات کتابخانهای و میدانی بوده است. دستاوردهای مقاله نشان میدهد: هرگاه معماری روستایی در انطباق با طبیعت بوده باشد و از امکانات موجود بهرهبرداری بهینه کرده، پایداری آن به طور نسبی در همهی عرصهها افزایش یافته است؛ در این خصوص، نقش مصالح بومآورد در معماری روستایی چشمگیرتر میباشد، به ویژه در زمینهی حفظ و توسعهی معماری اصیل روستایی و مقاومسازی آن با بازنگری و تقویت شیوههای سنّتی. منبع درآمد روستاییان بر اساس فعالیتهایی چون کشاورزی، دامداری، صنایع بومی و ... نیز در ساختار و شکل معماری روستایی تأثیر زیادی داشته و حتّی بر هزینههای ساخت بنا تأثیر مثبت داشته است. همچنین بهرهبرداری بهینه از طبیعت نیز از یکسو منجر به کاهش هزینهها شده و از سوی دیگر، منجر به حفظ پویایی اقتصاد روستایی میشود؛ بر این اساس، شایسته است که با توجّه به افزایش هزینههای زندگی و تبدیل روستانشینان بینیاز به روستانشینان نیازمند، به مقولهی بومگرایی در شرایط محیطی هر منطقه توجّه بیشتری نشان داد و کنترل محیط زندگی با توجّه به منابع انرژیهای موجود در طبیعت روستا را سرلوحهی مداخلات قرار داد.