چکیده:
هدف پژوهش حاضر بررسی موانع مشارکت کارکنان نیروهای مسلح شهر یاسوج در فعالیت های ورزشی طبق مدل سلسله مراتب عوامل بازدارنده اوقات فراغت کراوفورد، گادبی و جکسون (١٩٩١) بود. این پژوهش با هدف کاربردی و با روش توصیفی -پیمایشی است . جامعه آماری پژوهش کلیه کارکنان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و نیروی انتظامی شهر یاسوج هستند که از میان آنها ٣٣٩ نفر به عنوان نمونه و با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب و به وسیله پرسش نامه کارول و آلکساندریس (١٩٩٧) مورد ارزیابی قرار گرفتند. روایی محتوایی بوده و پایایی پرسش نامه از طریق الفای کرونباخ به ترتیب ٠.٧٨ برآورد شد. برای تحلیل دادهها از آزمونهای مجذور کای و کروسکال والیس استفاده شد. طبق نتایج پژوهش ، مدل سلسله مراتبی اوقات فراغت در بین کارکنان نیروهای مسلح شهر یاسوج نشان داد که اولویت های این مدل به ترتیب عبارتند از عوامل بازدارنده ساختاری، موانع بازدارنده فردی و عوامل بازدارنده بین فردی است .
خلاصه ماشینی:
"ترتیب و توالی عوامل سه گانه ، وابسته به شرایط خاصی است که افراد در آن به سر میبرند؛ همانطور که مازلو اشاره میکند سلسله مراتب نیازهای انسانی در جوامع مختلف تابعی است از شرایط موجود در آن جامعه (ایراننژاد پاریزی و ساسانگهر، ١٣٨٦)؛ بنابراین بر پایه نتایج این پژوهش اولین نیاز کارکنان نیروهای مسلح برای حضور یافتن در فعالیت - های ورزشی، رفع عوامل ساختاری نظیر امکانات مناسب ورزشی، درآمد کافی، وسایل نقلیه درون شهری و امثال این هاست ، سپس عوامل بازدارنده فردی که بیانگر ناآگاهی، نداشتن علاقه و مشکلات جسمانی است و در نهایت عوامل بین فردی که بیانگر لزوم همراه و دوست در فعالیت های اوقات فراغت میباشد، مهم تلقی میشود.
نتایج نشان داد عوامل ساختاری اولین مانع مشارکت کارکنان نیروهای مسلح شهر یاسوج در فعالیت های ورزشی است که با برخی مطالعات همسو (مشکل گشا، ١٣٨٥: ٩٨؛ مظفری، ١٣٨١: ١٣١؛ مهدیپور، ١٣٨٣: ١١٠؛ آلبرتا، ٢٠٠٦؛ چیک و دونگ ، ٢٠٠٧؛ وبرمن ، ٢٠٠٤) و با برخی یافته ها متناقض است (روبرتا، ٢٠٠٨: ٢٠٤)؛ زیرا در این تحقیقات عوامل فردی و بین فردی در اولویت اول قرار دارند.
موانع بین فردی (نداشتن همراه) هم آخرین مانع مشارکت کارکنان نیروهای مسلح شهر یاسوج در فعالیت های ورزشی بود که با برخی مطالعات متناقض بود (مشکل گشا، ١٣٨٥؛ کاسپر، کارسیو و پالاسیو١، ٢٠١١)؛ زیرا آنها به این نتیجه رسیدند که مهم ترین عامل بازدارنده افراد در فعالیت های ورزشی، نداشتن همراه و دوست یا عدم همراهی دوستان در زمان ورزش کردن است که با نتایج پژوهش حاضر مغایرت دارد؛ اما هم به این نتیجه رسیدند که موانع بین فردی (نداشتن همراه) در بین موانع شرکت در اوقات فراغت در اولویت سوم قرار دارد (چیک و دونگ ، ٢٠٠٤؛ وبرمن ، ٢٠٠٤)."