چکیده:
این نوشتار در پی رد ادعای کسانی است که معجزه را مشروط به تحدی دانستهاند. شواهد و قرائن متعدد و ادلّه متقن، دلالت دارد بر این که اخلاق پیامبر، آیت صدق او و معجزه او پس از قرآن و قبل از هزاران معجزه محسوس و ملموس است. قرآن از معجزه پیامبر ان تعبیر به آیت کرده و در هیچ مورد قید تحدی نیاورده است. تنها معجزه قرآن توام با تحدی است. بزرگان ما در تعریف معجزه تحدی نیاورده اند.
خلاصه ماشینی:
طرح مسأله مدعای ما این است که معجزه، آیت نبوت و رسالت کسی است که در میان مردم صاحب دعوت است، و مردم با توجه به آیت یا معجزه، و آیات یا معجزات او به صدق ادعایش پی میبرند، و نیازی به این که تحدی کند، و منکران را به رقابت و مبارزت فرا بخواند نیست.
البته ممکن است کسانی باشند که از منظری عالی به آن ارتباط بنگرند و نیازی به معجزه یا کرامت یا آیت نداشته باشند؛ چنان که- مطابق بیان قبل- برای امام علی( اتفاق افتاد.
خدای متعال موسی را با عصا و ید بیضاء، و عیسی را با شفا دادن کوران مادرزاد و پیسها و زنده کردن مردگان مبعوث کرد، ولی پیامبر اسلام را که در عصر شکوفایی عقول برانگیخته بود، با حکمت و فصل الخطاب و سیره صالحه برانگیخت، و معجزهاش ابلغ معجزات بود.
12 (بقره (2) آیه253) وجدی به نکته مهمی توجه کرده است، و آن این که پیامبر اعظم( در عصر شکوفایی عقول برانگیخته شده و بنابراین معجزه او برتر از معجزات حسی پیامبران پیشین است.
جالب این است که در مورد معجزه قرآن، تحدی کننده خدای متعال است، نه پیامبر اکرم(ص).
20 (طور(52) آیه34) تحدی قرآن جهات مختلفی دارد؛ اگرچه هدف همه تحدیات قرآنی اثبات معجزه بودن خود قرآن و دلالت بر صدق پیامبر خاتم(ص) است؛ ولی تحدی گاهی به علم و دانش 21 و گاهی به پیامبر امی 22 و گاهی به اخبار از غیب 23 و گاهی به عدم اختلاف 24 و گاهی به بلاغت 25 است.