سرمقاله؛ درسی از بهار سرمقاله

رویش دوباره گیاهان پس از خواب عمیق زمستانی، حیات مجدد طبیعت پس از مرگ و خاموشی، به وجود آمدن طراوت و زندگی بهاری پس از فصل بی‌حسی و برگ‌ریزی درختان، همه با سرانگشت نسیم اعجازگر بهار پدید می‌آید؛ بهاری که خود، زاییده قدرت خدا و تدبیر آفریدگار است. طبیعت مرده زمستان که گویی بویی از حیات نبرده است، با نسیمی بهاری چنان با طراوات می‌شود که گویا هیچ زمستانی به خود ندیده است: ((و الله الذی أرسل الریاح فتثیر سحابا فسقناه إلی‌ بلد میت فأحیینا به الأرض بعد موتها کذلک النشور)). فرا رسیدن بهار، یعنی دگرگونی طبیعت و مجالی برای آدمی که خویشتن خویش را محکی بزند که چه اندازه دگرگون شده است و متحول؛ که آدمی اگر تحول نیابد، از طبیعت هم پست‌تر است: (( أولئک کالأنعام بل هم أضل))( 3 ) ... و انسانی که تحول نیابد، شکوفا نشود و پله پله نردبان کمال را طی نکند، در همان حیوانیت خویش باقی مانده است.