علی بن موسی؛ باید می ماندی... مقاله

"». ( 1 ) این صدای مناجات مردی است که زینت عبادت‌کنندگان بود و مترجم وحی خداوند؛ کسی که زمزمه‌های مقدسش با معبود، شب‌های سوت و کور مدینه را لبریز شور و روشنی می‌کرد. می‌روی و خاطرات زیستن تو، شوکرانی است در گلوی تاریخ؛ می‌روی و دست‌های دعایت، در لابه‌لای خاموشی شب‌ها گم می‌شود؛ چون نجوای شبانه‌ات در تاریکی کوچه‌ها؛ اما آن روزهای سخت، مصلحت آن بود که بمانی و وارث رسالت بزرگ امامت شوی؛ مصلحت آن بود که فریاد «مظلومیت» و «جاودانگی» کربلا را بر روی باورها بریزی، وقتی که عاشورا در ظهری خونین، به پایان رسید. و امشب دیگر، آهنگ مناجات تو، سکوت شب را نمی‌شکند و مدینه دیگر صدای نیایش‌های عرفانی‌ات را نمی‌شنود..."