خلاصه ماشینی:
"( 2 ) ما سربازانی هستیم که در راه حق قیام کردیم / و به خاطر استقلال خودمان جنگیدیم زمانی که سخن میگفتیم به ما گوش داده نمیشد / پس صدای آهنگ تیر را برای عزت خود اتخاذ کردیم (کنایه از جنگ است که برای روبهرو شدن با دشمن انتخاب کردیم) و آهنگ و نغمة مسلسل را به عنوان لحن و ریتم (برای خود) شناختیم / و پیمان بستیم تا الجزایر زنده شود در قصیده «زنزالة العذاب» تصویرهایی بدیع از انقلاب، مبارزه و چالشهای آن را میبینیم شاعر به خونبهای شهدا و به مظاهر دیگر نبرد قسم یاد میکند که ما انقلاب کردیم تا یا زنده کنیم یا بمیریم و با خود عهد بستیم تا الجزایر را زنده کنیم؛ پس شاهد باشید و تأکید میکند ما لشکری هستیم که در راه حق جهاد میکنیم و به خاطر استقلالمان ایستادهایم؛ در حالی که کسی به ما گوش نمیداد، حتی تا پای جنگ هم مقاومت کردیم.
بنابراین نمیتوان گفت که این تنها حرکتی بود که هنرمندان را به تبعیت از سیاستهای خود مجاب میکرد؛ بلکه مردم با همان روحیة انقلابی خود که تازه به استقلال رسیده بودند، چنین محتوایی را طلب میکردند؛ اما نکتة مهم آن است که تئاتر الجزایر حتی در همان زمان نیز به طور کامل اصالت آزاداندیشی خویش را از دست نداده بود؛ زیرا پس از گذشت یک دهه و مشاهده گرایش دولت به سرکوب معترضان و ارتباط با امپریالیسم و باز تولید نوعی استعمار در سایة تئاتر، رفته رفته مفاهیم سیاسی چپ خود را کنار گذاشت و جنبة اعتراض به خود گرفت."