زمان درموزه - مجله رشد معلم مقاله

"کوک زمان را بر ساعت صفر به سکون می‌خوانیم. باغ لبریز از سبزی و طراوت به آواز چلچله‌ها کوک است که ثانیه‌ها را ترانه می‌خوانند؛ بی‌دغدغة گذر پیاپی روز. آشناترین چهرة زمان نشان، ساعت آفتابی است؛ همان حاصل بازی نور و سایه. می‌توان عقربه شد و هنگامه‌های دلخواه بر چهرة ساعت ایستاد و زمان را به خود یادآور شد. ساعت‌های شنی که گذر لحظه‌ها را با صداقت نمایش می‌دادند. زمان خط عبوری یکباره‌ای که نه بازگشتی دارد و نه امکان دسترسی به آنچه گذشته است، فلسفة گذر را بی‌فریب و آسان‌می‌نمایاند. تماشا، بین معماری ساعت و دیوار، به لذت تفرج است. در گذر از سیر رو به پیش زمان، حضور سنگین ایستاده و نشسته بر کنسول‌ها، به کوچکی فشرده شدند و در کنج جیب‌ها و روی دست‌ها، همراه آدمی شدند. تا بدانی نتیجة تجزیة ترکیب ساعت، چند قطعه است و نظم سوار و بر هم شدن پیچ و دنده و شیشه را به‌خاطر بسپاری."