خلاصه ماشینی:

*** ذن بودیسم به جای اینکه مسئله‌اش درباره انسان را در شکل ارسطویی «انسان چیست؟» مطرح کند مستقیما به سراغ این پرسش می‌رود: «من کیستم؟»[1] مسئله مورد بحث مسئله کلاسیک درباره ماهیت انسان کلی نیست بلکه درباره یک فرد انسانی بی‌نهایت شخصی و باطنی است که همان شناسنده(فاعل شناسایی)5 است که اینجا و اکنون در نظام زمان- مکانی وجود دارد و مسئله را درباره خود خویش مطرح می‌کند. طبیعی است که تصویری از انسان که براساس چنین نظری ایجاد شده باید به طور کلی متفاوت از تصویری از انسان باشد که در ذهن ناظری خارجی‌ای شکل می‌گیرد که به مسئله با پرسش «انسان چیست؟» نزدیک می‌شود. ذن بدون آنکه در سطح تصویر عامی و تفکر تجربی بماند که در آن تجربه اولیه واقعیت از جمله خود مطلق، در «هستی»6 محضش بالضروره به قطعاتی که به صورت مادی مجسم شده‌اند، تقسیم می‌شود، پیشنهاد می‌کند که تصویری از انسان مستقیما به‌عنوان یک خودی مطلق قبل از اینکه به صورت مادی و به‌عنوان یک شیء تجسم یابد، گرفته شود. تصویر انسان در ذن بودیسم تصویری از انسان است که قبلا متحمل چنین تغییر شکلی از خودش شده است، همان‌طور که لین‌چی[3] می‌گوید: «انسان حقیقی بدون هیچ تقسیم‌بندی. اما مفهوم یا تصویر انسان به‌طور صریح و برحسب تاریخ تفکر، قبل از لین‌چی جایگاه کلیدی‌ای در ذن بودیسم اشغال نکرده بوده است. »[5] اما انسان عمل‌گرا به هیچ وجه یک «انسان» معمولی که ما او را در سطح تفکر عامی و مشترک نشان می‌دهیم نیست زیرا او انسانی است که از واقعیت مطلق به سمت این جهان پدیدارها برمی‌گردد.