خلاصه ماشینی:
"در 1982 که دیک مرد او قاعدتا سال 1992 (که در فیلم ریدلی اسکات به 2021 تغییر پیدا کرد) را ندیده بود اما برداشت آخرالزمانی او از لسآنجلس کاپیتالیست امروز دیگر برای ما تصویری از آینده نیست که بخشی از زندگی روزمره شده است.
دنی ویلنو که امسال با بلید رانر 2047 بار دیگر تصویر دیستوپیایی جهان را پیش روی ما گذاشت، در یکی از فیلمهای قدیمیتر خود، یعنی زندانیان (2013) به مسئلهای شخصیتر میپردازد که همان نقش هر انسانی در محدودة ارادهاش نسبت به عدالت، انتقام و جزا و اینکه مرز باریک میان هریک از این مفاهیم چگونه جایگاه هر انسانی را تغییر میدهد و دیگر تفکیکی میان گناهکار، جزا دهنده، زندانی و حتی زندانبان باقی نمیگذارد.
اگر امروز هریک از ما در قالبی قرار گرفتهایم (که احتمالا خود ساختهایم) مانند: نقاش، فیلمساز، روزنامهنگار یا هرچیزی این سوال را پیشروی خود داریم که آیا در جایگاه حقیقت قرار گرفتهایم یا اینکه ما هم بخشی از کاسبان صنعتی و اقتصادی (حتی اگر نام هنرمند بر خود بگذاریم) هستیم که نابودی جهان پیرامون خود را سرعت میبخشیم."