چکیده:
برخی از جریان های فکری در ایران از دیدگاه های هایدگر درباره تکنولوژی برداشـتی صرفا منفی داشـته اند و بر جنبه های منفی و ویرانگر تکنولوژی دست گذاشته اند و درنیافته اند که دیری است تکنولوژی به عنصری اجتناب ناپذیر از وضعیت ما تبدیل گشـته اسـت و اگر ملتی به قدرت تکنولوژیک دسـت نیابد، از صحنة تاریخ حذف خواهد شد. در این مقاله به دیدگاه هایدگر درباره تکنولوژی نگاهی دیگر می افکنیم و تفسیری جامع از آن عرضه می کنیم.
خلاصه ماشینی:
"تکنولــوژی نیــز، به منزلۀ گشــتل ، به نحو توأمان هم از یکســو به جهان خــارج به گونه ای عنان گسیخته متعرض شده ، همه چیز و همه کس را صورت بخشی و نظم بخشی می کند و بدین ترتیب ، با مبالات به موجودات و تقلیل موجود به موجودی، یعنی با تقلیل آنچه هست به انرژی و منبعی ذخیره برای بهره داری ، هر نوع نگرش و تلقی از خود وجود و «رخداد» انکشاف را سرکوب و متوقف می کند و به نحوی بسیار ریشه ای و اساسی ، نسبت خاص آدمی با «وجود/ حقیقت » را به خطر می افکند و بدین ترتیب ، با غلبۀ نیهیلیسم افق معنادار استفاده از همین قدرت تکنولوژیک از کف می رود؛ از سوی دیگر، تکنولوژی به منزلۀ گشتل به نوبۀ خود بخشش و افاضه ای است که موجب می شود انسان بقا داشته باشد تا شاید بتواند به حقیقت خویش دست یافته ، در قرب وجود سکنی گزیند.
همۀ ســخن نگارنده این اســت که ما ایرانیان چرا وصف قدرت بخشی و رهایی بخشی علم و تکنولــوژی مدرن را بــرای جوامعی چون خود درنمی یابیم و بر اهمیت آنها برای ملت خود تأکید ایجابــی نمی ورزیــم و به این امر التفــات نیافته ایم قومی که در دوران کنونــی از دو عنصر علم و تکنولــوژی که در واقع امر واحدی را شــکل می دهندــ بهره مند نگردد هرگز نمی تواند، به تعبیر هایدگر تعلقی به تقدیر داشته باشد و ممکن نیست یک چنین جامعه ای بتواند از نقشی تاریخی در روزگار کنونی برخوردار بوده ، به آزادی ، یعنی به امکانات گوناگون حقیقی که تقدیر در اختیار وی می نهد، دست یابد."
(
, 
, 
)
