چکیده:
انقلاب های بزرگ علاوه بر ایجاد تغییرات سیاسی ـ اجتماعی در درون یک کشور، باعث بروز تحولاتی در ساختار حاکم بر روابط بین الملل و رفتار بازیگران اصلی نظام جهانی می شوند. بر این اساس، انقـلاب های بزرگ گستـرش امواجی از انقلابی گری و ضـد انقلابـی گری در نظام بین الملل به دنبال دارند. مقاله حاضر ضمن ارائه شاخصه هایی برای انقلاب های بزرگ، مدعی است با مطالعه و بررسی عناصر اصلی و ویژگی های بین المللی چهار انقلاب فرانسه، روسیه، چین و ایران که از جمله انقلاب های بزرگ دوران مدرن اند. می توان معیارها و اصولی برای شناخت انقلاب های بزرگ و تفکیک آنها از سایر انقلاب ها ارائه کرد. در این میان، انقلاب اسلامی ایران به دلیل تاکید بر دین و معنویت گرایی، نسبت به سایر انقلاب های بزرگ از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است؛ به گونه ای که پس از گذشت چهار دهه از پیروزی این انقلاب، همچنان شاهد تاثیرات و پیامدهای خارجی آن در سطوح منطقه ای و جهانی هستیم. تحولات گسترده سیاسی اخیر در کشورهای منطقه غرب آسیا این ادعا را به خوبی به اثبات می رساند.
Major revolutions, in addition to socio-political changes in a country, cause changes in the structure of international relations and behavior of main players in the world order. On this basis, major revolutions cause some states of revolutionary and anti revolutionary states in international order. Presenting particularities of major revolutions, this paper claims that with a study of international qualities of the four revolutions of France, Russia, China and Iran known among major modern revolutions, some measures and rules will be recognized for knowing and distinguishing them. Of the cases, Islamic Revolution as being based upon spirituality and religion has been placed in a particular position so that after four decades from its appearance it is of considerable regional and international effects and consequences. Extended current political changes in the countries of the west of Asia may be taken as proof for the claim.
خلاصه ماشینی:
3 بدیهی است که پس از اعلام اهداف جهانوطنیگرایانه و انترناسیونالیستی خود، انقلابیون بیکار نخواهند نشست و بلکه به درجات کموبیش متفاوتی، درصدد عملی ساختن اهداف فراملی خود برمیآیند؛ به گونهای که در اکثر موارد، انقلابهای بزرگ قواعد بازی در سطح بینالمللی را به زیر سؤال میبرند و ساختارها و معیارهای نظام جهانی را به چالش میکشند که طبیعتا این اقدام آنها عکسالعملهای جهان خارج را برخواهد انگیخت.
4 اینک جای طرح این سؤال پیش میآید که چرا رژیمهای انقلابی تا این اندازه نسبت به پیروزی و گسترش جهانی افکار و ایدههای خود اعتقاد دارند و خوشبین هستند و چه عواملی این خوشبینی آنها را ایجاد و تقویت میکنند؟ در پاسخ به این سؤال باید گفت که چنانچه نگاهی به تاریخ انقلابهای بزرگ انداخته شود، مشخص میگردد که ایدئولوژیهای این انقلابها دربردارندۀ عناصری است که ایمان و اعتقاد را در مائو در سال 1955 با انتقاد از کسانی که به توانایی مردم انقلابی چین برای دستیابی به اهدافشان و ساختن یک دنیای جدید کمونیستی اعتقادی نداشتند، اعلام کرد: «چه کسی میگوید که یک پر مرغ نمیتواند تا بهشت پرواز کند؟» (رجوع شود به: Gitting, 1989: 255) تروتسکی نیز در سال 1919 میگفت: «امروز مسکو مرکز کمونیسم بینالملل است و فردا این مرکز به طرف غرب یعنی برلین و لندن و پاریس خواهد رفت» (به نقل از: Parkinsone, 1977: 170) امام خمینی نیز اعلام میکرد: «بدانید که جهان امروز به ستمدیدگان و مستضعفین تعلق دارد و دیر یا زود آنها پیروز خواهند شد.