چکیده:
شهرها اغلب محل تراکم بسیار زیاد جمعیت و پدیدههای انسانساخت هستند. به همین دلیل در صورت نبود آمادگی برای مقابله با زلزله، احتمال بروز خسارات جانی و مالی بالا است. از طرف دیگر اینکه مردم چگونه برای مقابله، واکنش یا فائق آمدن بر فشار طبیعی، فشار تکنولوژیکی و یا هرگونه فشار زیاد مهیا شوند، مرتبط با این موضوع است که پس از وقوع یک بلای بزرگ آن جامعه به چه میزان قادر است خود را به حالت اول بازگرداند. در این راستا پرداختن به تابآوری ساختاری- طبیعی کاربری اراضی شهری اهمیت و ضرورت پژوهش حاضر را روشن میکند. هدف کلی از پژوهش حاضر، بدست آوردن عوامل تاثیرگذار در میزان تابآوری ساختاری – طبیعی کاربری اراضی شهری و تعیین میزان اهمیت نقش هر یک از این عوامل و بررسی آنها در منطقه 1شهر تهران میباشد. روش تحقیق این پژوهش توصیفی - تحلیلی، و ماهیت آن کاربردی است. در این پژوهش، ابتدا چارچوب نظری تحقیق از طریق جمعآوری اطلاعات از روش مطالعات اسنادی صورت پذیرفت. در ادامه به منظور بررسی میزان تابآوری ساختاری- طبیعی کاربری اراضی، براساس نظرات کارشناسان و بررسی پژوهشهای قبلی، معیارها و زیرمعیارهای تابآوری تعیین گردید. سپس مقایسات زوجی شاخصها به کمک 15 نفر از اعضای هیئت علمی و کارشناسان متخصص که در حوزه برنامهریزی محیط زیست، برنامهریزی شهری، برنامهریزی روستایی و شهرسازی تخصص داشتهاند، صورت پذیرفته است. همچنین به منظور ارزیابی و بررسی نهایی از روش FAHP، سیستم اطلاعات جغرافیایی[1]، ادریسی[2] و تاپسیس[3] بهره گرفته شده است. در نهایت، ارزیابیها و بررسیها نشان داد که میانگین تابآوری نواحی منطقه 1 شهرداری تهران معادل 78/0 است. بر این اساس پیشنهادها و راهبردها به منظور ارتقاء میزان تابآوری منطقه مورد مطالعه ارائه شده است.