چکیده:
جهت انجام پژوهش، 36 رت نر ویستار دو ماهه (200±8 گرم) بهطور تصادفی به چهار گروه کنترل (12 رت)، نانوسلنیوم (12 رت)، تمرین (شش رت) و نانوسلنیوم ـ تمرین (شش رت) تقسیم شدند. بارگیری نانوذره سلنیوم (mg/kg/day 1/0) طی 14 روز به روش تزریق زیرصفاقی در گروههای دو و چهار صورت گرفت. سپس از گروههای یک و دو، شش رت انتخاب شد و نمونهبرداری قلبی (درحالت استراحت) انجام پذیرفت. علاوهبراین، برنامه تمرینی واماندهساز برای گروههای سه و چهار بهمدت دو ماه اجرا گردید. پس از دو ماه، از تمام گروهها (گروههای سه و چهار بلافاصله پس از آخرین جلسه تمرین؛ گروه یک و دو درحالت استراحت) نمونهبرداری دوم بافتی بهعمل آمد. از آزمون تی مستقل با استفاده از نرمافزار اس.پی.اس.اس 21 و سطح آلفای پنج درصد (P<0.05) جهت بررسی تغییرات مالوندیآلدئید، گلوتاتیونپراکسیداز ، سوپراکسیددیسموتاز و ظرفیت آنتیاکسیدانی کل استفاده گشت. آزمون اول از نمونههای مرحله اول، نشاندهنده افزایش معناداری در گروه دو نسبت به گروه یک در ظرفیت آنتیاکسیدانی کل و گلوتاتیون پراکسیداز میباشد؛ اما در مالون دیآلدئید و سوپراکسید دیسموتاز تفاوت معناداری مشاهده نمیشود. آزمون دوم از نمونههای مرحله دوم نیز بیانگر افزایش معنادار در ظرفیت آنتیاکسیدانی کل در گروه دو نسبت به گروه یک میباشد؛ اما تفاوت معناداری در دیگر شاخصهای پژوهش مشاهده نمیشود. علاوهبراین، در آزمون سوم از نمونههای مرحله دوم، کاهش معناداری در مالوندیآلدئید و افزایش معناداری در ظرفیت آنتیاکسیدانی کل و گلوتاتیونپراکسیداز در گروه چهارم نسبت به گروه سوم مشاهده میگردد؛ اما تفاوت معناداری در سوپراکسیددیسموتاز به چشم نمیخورد؛ بنابراین، بارگیری کوتاهمدت نانوذره سلنیوم از میزان استرس اکسایشی ناشی از فعالیت واماندهساز، کاسته و سیستم آنتیاکسیدانتی بدن را تقویت نموده است.
خلاصه ماشینی:
"شاید این تفاوتها بهدلیل نوع آزمودنی، مقدار مصرفی سلنیوم و یا نوع استرس اکسایشی تمرینی، کارآمدی فرم مولکولی نانوذره و روش تزریق آن در این پژوهش که با افزایش سطح، جذب و دراختیار قرارگرفتن مؤثر آن در بافت موجب تأثیر مؤثرتر سلنیوم در افزایش میزان فعالیت آنزیم GPX و TAC در گروههایی که نانوسلنیوم مصرف کردهاند، باشد که با تحقیقات مشابه همسو بودهاست (32،33)؛ لذا، یافتههای پژوهش حاضر با تأثیر نانوذرۀ سلنیوم بهعنوان آنتیاکسیدانی مؤثر از طریق افزایش میزان آنزیم GPX بهعنوان سلنوپروتئینی که در پی افزایش رادیکال سوپراکسید نشتشده از میتوکندری طی فعالیت بدنی و احیای سوپراکسید به پراکسید هیدروژن، احتمالا توانسته است اثرات اکسایشی این گونۀ فعال اکسیژنی را محدود نماید؛ بدینترتیب، نتیجهگیری میشود که مکمل نانوذرۀ سلنیوم در رتهای تمرینکرده توانسته است با افزایش ظرفیت تام آنتیاکسیدانی کل، بهطور معناداری از آسیبهای اکسایشی ایجادشده بلافاصله پس از فعالیتهای شدید واماندهساز در بافت قلبی بکاهد و با کاهش فشارهای اکسایشی و تقویت سیستم دفاع آنتیاکسیدانتی بدن، یکی از سازوکارهای کارآمدی در تنظیم این سیستم درمقابله با عوارض ناشی از تمرین گردد؛ بنابراین، بهنظر میرسد که میزان استرس اکسایشی ناشی از فعالیت واماندهساز در پی 14روز بارگیری نانوسلنیوم بههمراه دو ماه تمرین، کاهش یافته و منجر Abd Allah Ozkan Akil Savory به تقویت سیستم آنتیاکسیدانی بافتی میگردد."