نقد و بررسی: افراط در شخصیت پردازی، تفریط در روایت گریزی معرفی و نقد

"داستان کمک به هم نوع و گرفتن دست موجود ضعیف‌ نیست و این ترک عادت که همیشه موجب خوشحالی‌ام می‌شود،اصلا به مذاقم خوش نیامده. دو خط اول یک‌ داستان باستانی،مثل مطلع یک غزل،شما را همراهی می‌کند و بدون آن‌که باقی‌اش را بشنوید، شما روایت‌گر داستان پیش شنیده‌ای هستید و درست همین‌جاست که نقطه مناسب برای دور زدن روایت/مخاطب است. با این‌که من/مخاطب می‌دانم که جوجه توی آب افتاده،مرغ پا کوتاه‌ گردن هما برایش تعریف می‌کند و کلاغ که باید برای کمک می‌رفت، می‌گویند. داستان برای او هم گفته می‌شود،ولی گربه همان کاری را می‌کند که‌ کلاغ و غاز کرده‌اند؛یعنی هیچ کاری. اگر قرار بود داستان به جایی که‌ همیشه می‌رسید برسد چرا از همان اول،شخصیت‌های‌ جانوری به کمک جوجه‌ نرفتند؟من ترجیح می‌دادم‌ جوجه می‌مرد؛شاید پیشنهاد سنگدلانه‌ای‌ به نظر برسد،ولی مگر مرگ،حقیقی موجود نیست. تکلیف او روشن است و با این‌که تنها یک بار در طول داستان حضور دارد،تأثیرش و جای خالی‌اش احساس می‌شود."