مطالعه کیفی الگوهای تعامل پزشک و بیمار مقاله

زمینه و هدف: رابطه تعاملی میان پزشک و بیمار، دارای وجوه چندگانه ای است. به هر روی، شیوه تعامل میان پزشک و بیمار، بر پیامدهای اجتماعی ـ روانی بیماران و چگونگی درمان آن ها تاثیر می گذارد. این مطالعه در پی یافتن الگوی تعاملی در میان بیمار و پزشک مبتنی بر نظام معنایی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه اقبال، شیراز بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه از روش تحلیل چارچوب به عنوان یکی از روش های تحقیق کیفی استفاده شده است. نمونه ها به صورت هدفمند انتخاب شده و تعداد آن ها بر اساس قاعده اشباع نظری 20 نفر بود. برای گردآوری داده ها از مصاحبه عمیق فردی استفاده شد، اگرچه رویکرد عام در تحلیل چارچوب استقرایی است، اما این شکل از تحقیق هم مفاهیم پیشین و هم مفاهیم جدید را دربر می گیرد. یافته ها: سه نوع الگوی تعاملی میان پزشکان و بیماران شامل مدل پزشک محور، بیمارمحور و مشارکت دوجانبه پدیدار شد که البته غلبه با الگوی مشارکتی بود. همچنین مشارکت کنندگان به چهار تم اصلی در ارتباط با نحوه برخورد پزشکان و میزان رضایتمندی بیماران اشاره نمودند: نحوه برخورد دوستانه و عاطفی پزشک؛ اعتماد؛ شتاب زدگی به عنوان ویژگی قرن معاصر؛ پول؛ و نظام های تخصصی دانش. نتیجه گیری: ریشه های اساسی رضایتمندی و عدم رضایتمندی بیماران بر اساس نظریات گیدنز پیرامون پول، نظام تخصصی دانش و اعتماد تفسیر شد. بنابراین اگر بیماران نتوانند به پزشک و یا به عبارت دقیق تر، جایگاه پزشک اعتماد کنند، مخاطرات ناشی از تهدید جانی آن ها در صورت عدم توجه به توصیه های پزشک و ابتلای به بیماری، موجب ناامنی هستی شناختی می شود.