تاثیر زوج درمانی دلبستگی محور بر بهبود انطباق پذیری خانوادگی و کاهش تعارضات زناشویی مقاله

پژوهش حاضر جهت بررسی اثربخشی زوج درمانی دلبستگی محور بر بهبود انطباق پذیری خانوادگی و کاهش تعارضات زناشویی بود. در این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون _ پس آزمون، 20 زوج از مراجعه کنندگان به مراکز خانه سلامت شهرداری منطقه 2 شهر تهران دارای ملاک های ورود به مطالعه، به صورت تصادفی به دو گروه مساوی آزمون و شاهد تقسیم شدند.ابتدا پرسشنامه های انطباق پذیری مثبت و تعارضات زناشویی (MCQ) به عنوان پیش آزمون در مورد دو گروه اجرا شد. سپس گروه آزمون تحت زوج درمانی بر اساس نظریه ی دلبستگی در 8 جلسه قرار گرفتند و یک ماه بعد از اتمام جلسات از دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس تک متغیری (انکوا) و چند متغیری (مانکوا) استفاده شد. نتایج نشان داد که زوج درمانی دلبستگی محور ضمن آنکه انطباق پذیری خانوادگی را بهبود بخشیدبر کاهش تعارضات زناشویی و ابعاد آن موثر بوده است (001>P). با توجه به نتایج، زوج درمانی مبتنی بر دلبستگی با افزایش انطباق پذیری و کاهش تعارضات زناشویی، موجب اصلاح و بهبود زندگی زناشویی می شود.

در این پژوهش هدف اصلی نگارنده آن است تابا استفاده از مبانی نظری دلبستگی و یافته‌های پژوهشی در زمینه دلبستگی بزرگسالان، روش مداخله‌ای در زوج درمانی مبتنی بر نظریه دلبستگی به شیوه گروهی ارائه دهد و میزان تأثیر آن را بر تعارضات زناشویی بسنجد. با توجه به مبانی نظری متغیرهای پژوهش فرضیه اصلی عبارت است از: زوج درمانی مبتنی بر دلبستگی باعث بهبود انطباق‌پذیری و تعارضات زناشویی زوجین می‌شود. میزان تأثیر یا تفاوت برابر با 57/0 می‌باشد، یعنی 57 درصد تفاوت‌های فردی در نمرات پس آزمون انطباق‌پذیری و تعارضات زناشویی مربوط به تأثیر زوج درمانی مبتنی بر دلبستگی می‌باشد. جدول 4: نتایج تحلیل کواریانس یک راهه در متن مانکوا بر روی پس آزمون میانگین نمرات انطباق‌پذیری و تعارضات زناشویی زوجین گروه‌های به تصویر صفحه مراجعه شود همان طور که در جدول 4 ارائه شده است با کنترل پیش آزمون بین زوجین گروه‌های آزمایش و گروه گواه از لحاظ انطباق‌پذیری تفاوت معنی داری مشاهده می‌شود (05/0 P< و4/671F=)، بنابراین فرضیه اول پژوهش تأیید می‌شود، به عبارت دیگر، زوج درمانی دلبستگی محور با توجه به میانگین انطباق‌پذیری زوجین گروه آزمایش نسبت به میانگین زوجین گروه گواه، موجب بهبود (افزایش) انطباق‌پذیری مثبت زوجین گروه آزمایش شده است. به عبارت دیگر، با توجه به کاهش یافتن معنی دار میزان تعارضات زناشویی گروه تحت درمان و آموزش مبتنی بر دلبستگی نسبت به گروه کنترل، این نتایج بیانگر تأثیر گذاری زوج درمانی دلبستگی محور در کاهش تعارضات زناشویی نسبت به گروه کنترل است.