چکیده:
زمینهوهدف: حوادث شغلی از جمله تهدیدات اجتنابناپذیری هستند که جامعه کارگری همیشه با آن دستبهگریبان بوده و در اغلب موارد ترس از اخراج شدن و توافق طرفین، فرد آسیبدیده را از انجام روال قانونی و احقاق حقوق بازمیدارد. مسائل مرتبط با این امر مورد بحث در این طرح پژوهشی است.
روش بررسی: پروندههای حوادث شغلی ناشی از کار در سالهای ۱۳۹۴ و ۱۳۹۵ از اداره کل پزشکی قانونی استان سمنان جمعآوری شد، اطلاعات در زمینه مشخصات فردی مصدومان و نوع صدمات اولیه و غیره در فرمهای ثبت اطلاعات درج شده و نهایتا توسط نرمافزار SPSSنسخه ۱۹ تجزیهوتحلیل شد.
یافتهها : مصدومان مرد، گروه سنتی ۳۰-۲۶ و تحصیلات زیر دیپلم به ترتیب با ۹۸%، ۳۴% و ۶۳% بیشترین گزارشها را به خود اختصاص دادند. ۳۵% مراجعین پس از اخراج از کار مراجعه نموده و در ۴۵% مصدومان درجاتی از نقص عضو ایجادشده بود که بیشتر مربوط به اندامهای فوقانی بوده است. در متوفیات حدود ۳۱% موارد علت مرگ بهتنهایی صدمات مغز و جمجمه بوده است.
بحث و نتیجهگیری: کارفرما و کارگر هر دو باید نسبت به حقوق خود توجیه شوند. در صورت وقوع حادثه شغلی حتما گزارش حادثه کار تنظیم شود و مصدوم در اسرع وقت بدون هیچ هراسی از کارفرما و ترجیحا با تشویق مستقیم کارفرما جهت پیگیریهای حقوقی اقدام نماید. پزشکی قانونی نیز با روشهای مقتضی از صحت و دقت معاینات بدو استخدام اطمینان حاصل نماید.