خلاصه ماشینی:
"قرآن کریم،پیامبران الهی را بطور اعم و پیامبر اسلام(ص)و نیز حضرت ابراهیم(ع)را بطور اخص،الگوهای کامل انسانی به منظور جهت گرفتن دیگران،معرفی مینماید: «لقد کان لکم فی رسول الله اسوة حسنة لمن کان یرجو الله و الیوم الآخر» .
برخی از گوهرها و پیامهای بنیادین در تبلیغ سفراء الهی که در ضمن قصص قرآنی قابل استناد است،به ترتیب زیر میباشد: الف)دعوت به آزادی هدفمند: «قل یا اهل الکتاب تعالوا الی کلمة سواء بیننا و بینکم الا نعبد الا الله و لا نشرک به شیئا و لا یتخذ بعضنا بعضا اربابا من دون الله فان تولوا فقولوا اشهدوا بانا مسلمون» .
87 «یا بنی آدم خذوا زینتکم عند کل مسجد و کلوا و اشربوا و لا تسرفوا» 88 «قل أمر ربی بالقسط و اقیموا وجوهکم عند کل مسجد و ادعوده مخلصین له الدین» 89 «فما علی الرسول الا البلاغ المبین» 90 هـ)استفاده از روش مستندنمایی و متقاعدسازی قرآن در بیانات خویش،هم خود را کتاب محکم و استوار و مستند معرفی میکند و هم از مخاطبان میخواهد که مطالب خویش را به دلیل و برهان مستند نمایند،تا پذیرفته شود.
97 (در این آیه پس از اینکه اظهارات کفرآلود مشرکان درباره ملائکه و خلقت آنها را نقل میکند،میگوید که اگر بر ادعاهای خویش دلیلی آشکار دارید و راست میگویید،سند خویش را ارائه کنید!!) ز)استفاده از روش مناظره(مجادله) علامه طباطبایی ذیل آیه شریفه «ادع الی سبیل ربک بالحکمة و الموعظة الحسنة و جادلهم بالتی هی احسن» 98میگوید: «جدال عبارت است از دلیلی که صرفا برای منصرف نمودن خصم از آنچه که بر سر آن با ما نزاع میکند،به کار رود،بدون آنکه خاصیت روشنگری حق را داشته باشد."