چکیده:
بازی از اولین ابزارهای تربیتی است که کودکان با آن آشنا میشوند؛ ابزاری که گاه تا سالهای متمادی با آنان همراه است. رعایت برخی ضوابط در بازی از جانب مربیان تربیتی، میتواند این ابزار تربیتی را که از ویژگیهای خاص آن، عنصر علاقهمندی برای کودکان است به یکی از رویکردهای مهم در جهت ایجاد و تقویت تربیت دینی تبدیل نماید. برخی از این ضوابط در متون دینی و سیره اهلبیت اشاره شدهاند. این مقاله با روش تحلیلی- استنباطی و با رجوع به قرآن، روایات و سیره عملی اهلبیت ، جایگاه و ضوابط بازی در تربیت دینی کودکان در متون ذکر شده را مورد بررسی قرار میدهد. ماحصل این بحث، در سه بخش ارائه شده، شامل: انواع بازی در سیره عملی اهلبیت ؛ ویژگیها و ملزومات بازی بر اساس آیات و روایات و تاثیرات کاربرد درست بازی بر تربیت دینی کودکان بهمنظور روشن شدن جایگاه و نقش بازی در تربیت دینی است.
خلاصه ماشینی:
"بازیهای تیراندازی برای کودکان که مورد سفارش پیامبر بوده نیز، تأمینکننده هر چهار سطح اهداف بازی است؛ کسب لذت، پرورش بعد جسمی و ایجاد تحرک و آمادگی برای مقابله با دشمن، آموزش و ایجاد تمرکز و درنهایت هدف اصلی بازی در راستای تقویت دشمنشناسی و ایجاد انزجار نسبت به دشمن که از اهداف اصیل تربیت دینی است در آن وجود دارد؛ نکتهای حائز اهمیت در این بخش این است که دو رویکرد در زمینه بازی بهمنظور تأمین اهداف و به عبارتی چندمنظوره نمودن بازی وجود دارد؛ همانگونه که توضیح آن آمد، والدین میتوانند در رویکرد اول بازیای را انتخاب کنند که در ذات خود تأمینکننده چند هدف است؛ در رویکرد دوم میتوان ابتدا بازی را با هدف انتقال نشاط و لذت به کودکان انجام داد و بعد از اینکه این نیاز کودک تا حدودی تأمین شد، دیگر اهداف را در ادامه بازی دنبال نمود؛ فلسفه چنین رویکردی این است که بهترین زمان برای آموزش و تربیت دینی، زمانی است که کودک در حالت نشاط و صمیمیت با والدین خود قرار دارد و با اتخاذ این روش، اهداف سطوح مختلف تأمین خواهد شد؛ البته برای رسیدن به اهداف چهارگانه هرم، گاهی لازم است قالب بازی کمی تغییر کرده و جنبه رقابتی به خود بگیرد."