چکیده:
پژوهش حاضر با هدف شناسایی کیفی نیازهای آموزشی اساتید جدیدالاستخدام دانشگاه خوارزمی تهران و اولویت بندی آن ها در سال تحصیلی 93-92 انجام گرفت. روش پژوهش ترکیبی از نوع کیفی و کمی می باشد. در مرحله اول (شناسایی نیازها) روش پژوهش کیفی بود و جامعه آماری آن را متخصصان حوزه های برنامه درسی و مدیریت و برنامه ریزی آموزشی تشکیل می دادند که به کمک روش نمونه گیری هدفمند (غیرتصادفی) تعداد نه نفر از آنان به عنوان نمونه انتخاب شدند. دیدگاه های افراد از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته به دست آمد و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات نیز از روش کدگذاری اسمیت استفاده گردید. در مرحله دوم (اولویت بندی نیازها) 1500 نفر از دانشجویان تحصیلات تکمیلی در 10 دانشکده دانشگاه خوارزمی جامعه آماری را تشکیل داده بودند که با استفاده از جدول تخمین نمونه کرجسی و مورگان 306 نفر برآورد و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. در این بخش از روش های آمار توصیفی (فراوانی، میانگین، و انحراف معیار) و آمار استنباطی (t تک نمونه ای و آنوا) استفاده شد. نتایج تحلیل مصاحبه ها در مرحله اول پژوهش نشان داد که مهم ترین نیازهای آموزشی اساتید در حیطه های ششگانه مدیریت کلاس داری، روش شناسی پژوهش، راهبردهای یاددهی-یادگیری، مهارت های ارتباطی و مهارت های روان شناختی تجلی می یابد. در مرحله دوم نیز نیازهای فرعی 29 گانه براساس نظرات دانشجویان دانشکده های مختلف اولویت بندی گردید. نتایج این مرحله نشان داد که بین نظرات پاسخگویان به جز در حیطه مدیریت کلاس داری تفاوت معنی داری در سطح (P<0/05) مشاهده نشد.
خلاصه ماشینی:
نتایج پژوهش حاضر در حیطه روان شناختی حاکی از آن بود که اساتید جدیدالاستخدام دانشگاه خوارزمی تهران توجه به شخصیت های متفاوت دانشجویان را به عنوان اولویت اول نیازهای آموزشی خود در این حیطه میدانند که این امر نشان میدهد که اساتید به روحیات عاطفی و روانی دانشجویان توجهی ندارند و دوره های روان شناسی یادگیری را نگذراندند.
در حیطه مهارت های یاددهی–یادگیری که ارزشیابی مناسب از دانشجویان قرار گرفته است با نتایج نیازسنجی اساتید دانشگاه Dammam که ارزشیابی فراگیران به عنوان نیاز آموزشی اعضای هیأت علمی بیان شده همخوانی دارد.
اساتید تازه کار باید با تحولات علمی روز آشنا و آگاهی لازم را داشته باشند در این پژوهش به معرفی نیازهای آموزشی اعضای هیأت علمی در ٦ حیطه و ٢٩ گویه ، و اولویت بندی این نیازها به تفکیک هر حیطه پرداخته شد که مسؤولان دانشگاه برای اعضای هیأت علمی میتوانند با تدوین و برنامه ریزی آموزشی مناسب براساس آن گامی مهم در ارتقای سطح علمی اساتید و نقش تعیین کننده ای در ارتقای کیفیت آموزش بردارند ولی با توجه به محدودیت این مطالعه به دلیل شفاف نبودن اهمیت و وزن هر حیطه ، پژوهشگران توصیه میکنند، برنامه سالانه اعضای هیأت علمی و حجم فعالیت ایشان متناسب با اهمیت و وزن هر حیطه تنظیم گردد و نتایج حاصل از آن برای مواردی از قبیل ارزشیابی، ارتقا، استخدام و هم چنین رشد و ارتقای فردی به عنوان ابزاری مؤثر برای برنامه ریزی آموزشی اساتید به کار گرفته شود.
Educational Needs Assessment of Faculty Members in GUMSJournal of Research in Medical Sciences: Volume1, Issue 1, 21-28.