چکیده:
در مدیریت شهری جدیدِ دنیا، فعالیتهای هسته مرکزی کلانشهرها و بخصوص بافت قدیم شهر در کانون توجه مدیریت و برنامهریزی قرار دارد. این روندِ بازگشتی یا توسعهی درونی، شهرها را هر چه بیشتر به توسعه پایدار شهری نزدیک میکند. در این پژوهش سعی بر آن بوده، ضمن تحلیل وضعیت کاربری اراضی وضع موجود بافت مرکزی شهر کرمانشاه، الگوی مناسب توزیع فضایی کاربری اراضی در راستای توسعه پایدار شهری تبیین گردد. پژوهش حاضر از نوع کاربردی بوده و در انجام آن از روش تحقیق تحلیلی- توصیفی استفاده شده است. اطلاعات مورد نیاز تحقیق با استفاده از روش کتابخانهای و فیشبرداری، پرسشنامه و مشاهده میدانی جمعآوری گردید. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از روشهای آماری توصیفی و نیز مدل SWOT استفاده شده که بر مبنای نتایج حاصل از تحلیل عوامل چهارگانه تکنیک SWOT، محدوده مورد مطالعه دارای 5 نقطه قوت، 6 نقطه فرصت، 7 نقطه ضعف و 7 نقطه تهدید میباشد. ماتریس SWOT بر مبنای امتیاز نهایی شاخصها چهارگانه (قوت، ضعف، فرصت و تهدید) ترسیم شده که بر مبنای آن میتوان در یک رویکرد ساختاری، فرصتها و تهدیدهای کلیدی خارجی را با ضعفها و قدرتهای داخلی مقایسه نمود و الگوی توسعه کاربری اراضی سازگار با موقعیت داخلی و خارجی را تبیین نمود.