نشستن - مجله آزما ادب و هنر

ای فرانسیس ترجمه: اسدالله امرایی صبح زن و مرد جلو پله‌های خانه او نشستند. تکان نمی‌خوردند. توی تاریکی هم از جایشان تکان نخوردند. صبح کله سحر هم آن‌ها را دید که نشسته بودند. بعد نوبت رسید به همسایه‌های ته خیابان. کسانی که می‌آمدند و رد می‌شدند و زن و مرد را می‌دیدند، می‌پرسیدند. او هیچ‌وقت زن و مرد را ندیده بود که با هم حرف بزنند. بعد نوبت زنگ زدن و سؤال و جواب اهالی شهر بود: از غریبه‌ها گرفته تا مقامات شهری، کارمندان و صنعت‌گران، تعمیرکاران و سپورها. نامه‌رسان هم که مجبور بود برای تحویل نامه آن‌ها را دور بزند چیزهایی می‌پرسید. پاسبان‌ها که آمدند با آن‌ها حرف زدند و حد و حقوق قانونی‌شان را یادآوری کردند و بعد آن‌ها را سوار ماشین کلانتری کردند و بردند. دفعه‌ی بعد پاسبان گفت اگر زندان پر نبود، آن‌ها را به زندان می‌انداختند. به هر حال باید جایی برای خودشان دست و پا می‌کردند. گفت «این مشکل را شما باید حل کنید. » پاسبان گفت «راستش را بخواهید مشکل شماست» اما در هر حال آن‌ها را بردند. صبح روز بعد که بیرون را نگاه می‌کرد مرد و زن را دید که روی پله نشسته‌اند. اما او مرد. خانه به شهرداری رسید. مرد و زن به نشستن خود ادامه دادند. شهرداری که می‌خواست مرد و زن را از آن‌جا بلند کند. بعد از این همه نشستن، مرد و زن استحقاق خانه را داشتند شاکی‌ها برنده شدند. مرد و زن خانه را گرفتند. صبح روز بعد مردان و زنان غریبه جلوی پله‌های تمام خانه‌های شهر نشسته بودند.