خلاصه ماشینی:
اما سوال اینجاست که چرا مکزیک این همه تلاش و انرژی و منابع مالی را برای جشن تولد این شاعر صرف میکند؟ چرا پاز این توانایی را دارد که اینهمه هیجان و توافق جمعی را در پس نام خود خلق کند؟ در باور تکخدایی مکزیک با همه ی پشتوانههای فرهنگیاش، یک خدای فرهنگی بیشتر وجود ندارد و آن هم پاز است.
در معبد زندگی روشنفکری مکزیک، پاز در بالاترین مقام ایستاده و اگرچه آدمهای تقدیس شده ی دیگری هم چون: "انریکه کراز"2(نویسنده ی مکزیکی و صاحب کتاب بسیار معتبر "مکزیک: زندگینامه ی قدرت")، "کارلوس فوئنتس"3(خالق آثاری چون "پوست انداختن"و "آئورا")، "کارلوس مونسیوایس"4(نویسنده و مقالهنویس مکزیکی صاحب آثاری چون"روزهای به یاد ماندنی"و"عشق از دست رفته") و دیگران، حضور دارند اما پاز همچنان بیهمتاست و مردم مکزیک نام و کارهای او را ستایش میکنند بی آنکه حتی (برخیها) اشعار، مقالات و کتابهای او را خوانده باشند.
این نکته را نمیتوان از نظر دور داشت که فعالیتهای پاز تنها مربوط و محدود به مکزیک معاصر نیست، بلکه مرتبط با ایالات متحده آمریکا و دیگر نقاط جهان هم هست.