چکیده:
نخستین چالش هایی که موزه های هنری معاصر با آن مواجه شده اند ارائه و نگه داری آثار هنر جدید
است.هنر جدید که در نیمه دوم سده بیستم میان هنرمندان جوان رواج یافته بود، کم کم طرفدارانی در میان
هنرمندان پیدا کرد. این هنرمندان با تاکید بر ایده های نو، خلاقیت و مفهوم گرایی در آثار هنری جدید و
گوناگونی در روش های ارائه و کاربرد وسیع از رسانه ها در پی وانهادن قیدهای هنر مدرن بودند. بنیان
هنر جدید بر موزه گریزی، رواج هنر میرا، استفاده گسترده از اشیاء حاضر و آماده، دخالت هنرمند در
محیط پیرامون اثر، امکان مشارکت مخاطب در خلق اثر هنری و استفاده از فنا وری های نو استوار است.
هنر معاصر با ویژگی های منحصربه فرد خود، بخشی از تاریخ هنر ما را تشکیل می دهد و برای ارائه،
حفظ و نگه داری از آن به موزه نیاز است. ارائه، نگه داری، پژوهش و آموزش در رابطه با مجموعه ها و آثار
هنری، کارکردهای اصلی موزه ها به شمار می آیند. موزه های هنر معاصر یکی از گونه های مهم موزه ها
هستند که بسترهایی را برای کارکردهای فوق در رابطه با آثار هنرمندان معاصر فراهم می آورد. سرآغاز
چالش هنر جدید با موزه ها به ماهیت ذاتی این دو باز می گردد. ویژگی ذاتی موزه های متعارف نگه داری
و ارائه اشیاء و آثار است در حالی چنان چه اشاره شد، آثار هنر جدید بیش تر به موزه گریزی، هنر میرا،
وابستگی زیاد به محیط پیرامونی و مشارکت فعالانه مخاطب به عنوان بخشی از اثرو غیره گرایش دارند.
این تضادها با امکانات موزه، چیدمان های ثابت مجموعه ها، ضرورت ارتباط منطقی میان موضوع و
مجموعه ها، نورپردازی، محدویت های زمانی و مکانی در نمایش آثار موجب رویارویی هنر جدید با
موزه ها شده است. در این میان پرسش این است که آیا میان هنر جدید و موزه های متعارف چالشی
وجود دارد؟ آیا روش یا روش هایی برای حل این چالش ها می توان مطرح کرد؟
در این مقاله در نگاه نخست به موزه، تعاریف، کارکردها و گونه شناسی موزه آمده و سپس به هنر جدید،
ویژگی های آن و در پایان به مطالعه شش اثر از آثار موزه هنرهای معاصر تهران پرداخته شده است.
در پایان مواردی از چالش های فرا روی موزه هنرهای معاصر تهران با مطالعه شش اثر هنر جدید در
مواردی از چیدمان اثر، نحوه نمایش و مستندنگاری مورد ارزیابی قرار گرفته است.
(
, 
, 
)
