چکیده:
ناکارآمدی جامعه بین المللی در برقراری نظام امنیت جهانی و تشنجات بین المللی که منجر به وقوع جنگ جهانی دوم گردید، با تاسیس سازمان ملل متحد و با دادن عضویت دایم به پنج کشور جهان آمریکا، شوروی سابق ، فرانسه ، انگلیس و چین و با حق رای ممتاز، موضوع ماده ٢٥ فصل ٥ منشور ملل متحد، عملا تضمین صلح جهانی میسر گردید. از اینرو یکی از وظایف شورای امنیت سازمان ملل متحد در انجام مسئولیت اولیه این نهاد در جهت حفظ صلح و امنیت بین المللی، خاتمه دادن اختلافات بین المللی و برقرای صلح براساس فصل ششم منشور ملل متحد است . از طرفی حق وتو به عنوان رای منفی هر یک از اعضا دایم شورای امنیت به قطعنامه های شورا در مسائل ماهوی راه حل راهبردی در هدفمند نمودن جامعه جهانی بر حفظ صلح جهانی می باشد. این رویکرد جدید دستاوردهایی بر حفظ صلح جهانی داشته است . البته در حل برخی از مسائل بحران ساز ناکارآمد بوده و منتقدین ، این حق را براساس برابری یا نابرابری از اصول متقین منشور ملل متحد دانسته و این حق سایر اعضا را از لحاظ دیپلماسی و اجرایی به نوعی درگیر با تصمیم این ٥ کشور نموده است . چرا که تعداد قطعنامه های وتو شده از زمان تاسیس سازمان تا به امروز بالاترین درصد را برای روسیه و سپس آمریکا به رقم کشیده و به دلیل بار سیاسی و همسو بودن با منافع آن کشورها، چالش های موجود را به لحاظ زمانی و مکانی موجب گردیده تا بار سنگینی بر دوش جامعه جهانی داشته باشد. فارغ از شایستگیها، نسبی بودن عملکرد شورای امنیت ، برخی از کشورها را بر آن داشته تا نظر جامعه جهانی را با مدیریت و متد و مدل های ساختاری جدید چه در آرا و چه در صلاحیت و ترکیب اصلی و یا بالا بردن توان تصمیم گیری شورای امنیت برای مدیریت راهبردی این سازمان به اجماع برسانند.
خلاصه ماشینی:
"همچنین از بدو تعریف مفهوم «وتو» در منشور سازمان ملل متحد و نحوه فعالیت و تصمیم گیریهای مهم و غیرمهم ، چالش های زیادی از بعد سیاسی داشته که گاه صلح جهانی و امنیت بین المللی را به مخاطره انداخته است که نمونه آن را میتوان ، تزلزل در اثر استفاده خودخواهانه از ابزار حق «وتو» توسط کشورهای قدرتمند عضو دائم دانست .
لیکن با مطالعه و بررسی متون و منابع موجود درخصوص راهبرد شورای امنیت و جایگاه حقوقی آن ، این رکن مهم در منشور ملل متحد ظهور مییابد که اساسا آرای صادره و قطعنامه های ٧ نسبتا لازم الاجرا و همچنین ضعف و شدت و اوزان آراء در تصمیمات شورای امنیت ، جهت حفظ صلح و امنیت جهانی به توازن و میزان استفاده از حق وتو توسط کشورهای ذیحق ، بستگی دارد.
اگرچه استفاده از حق وتو در بسیاری از نظام های سیاسی جهان برای برخی مقامات و نهادها در نظر گرفته شده است اما معروفترین عرصه کاربرد اختیار وتو نظام تصمیم گیری شورای امنیت سازمان ملل متحد است ؛ به طوری که برای بسیاری از مردم جهان واژه وتو بلافاصله اقدام یک یا چند عضو دایم شورای امنیت سازمان ملل متحد را در خودداری از تصویب 1 Strategic Management 2 United Nation 3 Calm 4 Peace 5 Strategic thinking 6 Security Council 7 statement 8 veto right یک قطعنامه به ذهن متبادر میکند."