پرونده؛ با یاد استاد محمد ابراهیم جعفری مقاله

با یاد استاد محمدابراهیم جعفری محمد حسن حامدی --------- در سال 1371 که وارد دانشگاه هنرشدم، خیلی زود اساتید مؤثر را شناختم. این نکته را می‌‌شد مابین حرف‌های دانشجویان فهمید و محمدابراهیم جعفری یکی از آن‌‌ها بود؛ شخصیتی مؤثر و متعصب در نقاشی نوگرای ایران. نسبت استاد و شاگردی مابین‌مان نبود اما جذبه‌ای داشت که مرا آهسته و آرام به کلاس‌هایش می‌‌کشاند، کلاس‌هایی که مجاز به حضور در آن‌ها نبودم. کلاس‌هایی پر از شعر، تنبور، آواز، خاطره و خیلی حرف‌های دیگر. شاید توقع‌شان آموزش خط و رنگ و شبیه‌کشی بود که برآورده نمی‌شد اما گوهر دیگری در این کلاس‌ها سفته می‌شد و آن درک نفس هنر و هنرمندی بود. استاد جعفری تکیه‌کلامی داشت: "اثر هنری نتیجۀ هنرمندانه زندگی‌کردن است" و همین نکتۀ شاخص تدریسش بود. راهنمای زیست هنرمندانه بود تا هنر کار خود را بکند. کم‌وکیف کارم را دیده بود و نقد و راهنمایی می کرد. سرمقاله هایم را دوست داشت و دائم به رویم می آورد. در تمام تصورم لحظه‌ای تلخ و کج از او به خاطر ندارم و این نکته را خیلی‌های دیگر نیز اذعان کرده‌اند. دریغ که خیلی زود، دیر شد. وقتی رفت، تندیس هم نبود. در دلم بود که یاد و نامی از وی در میان اوراق مجله که همیشه دوست‌شان داشت، داشته باشم و صفحات را با یاد و صفای وجودی‌اش مزین کنم. اکنون فرصت فراهم است در همین شمارۀ نخست. از استاد جعفری مانند همگان نکته، حرف و خاطره‌های بسیار دارم اما کوتاه نوشتم و گذشتم؛ چون او گزیده‌گویی‌ام را دوست داشت.