چکیده:
یکی از مسائل حساس جامعه بین المللی در عصر امروز، پدیده تروریسم و آثار آن در تحولات روابط بین الملل است. در قریب به اتفاق اسناد سازمان ملل متحد اعم از کنوانسیون ها و اعلام مواضع که مرتبط با موضوع تروریسم است، به صراحت از مقوله تروریسم به عنوان خطر جدی برای صلح و امنیت بین المللی یاد شده است. البته اختلاف نظر در زمینه تعریف تروریسم و تعیین مصادیق آن نیز میان کشورها وجود دارد. شایان ذکر است در تدوین تعریف تروریسم دو گرایش عمده در نظرات رسمی و غیر رسمی کشورهای عضو نظام ملل متحد مشاهده می شود. یک گرایش می کوشد هرنوع تحرک خشونت آمیز علیه نظام های سیاسی و قدرت های حاکم در سرزمین های مختلف جهان امروز را بدون توجه به علل، انگیزه ها، مبانی اعتقادی و ریشه های آن، محکوم سازد و همه را مصداق فعالیت تروریستی تلقی کند. این گرایش اغلب از سوی کشورهای غربی عضو ملل متحد تعقیب می شود. گرایش دوم می کوشد مبارزات جنبش های استقلال طلبانه، مبارزه با اشغالگری و تبعیض نژادی را از تحرکات تروریستی متمایز سازد. این گرایش در دوران جنگ سرد از سوی بلوک شرق و امروزه اغلب از سوی کشورهای جنوب و خصوصا کشورهای اسلامی عضو سازمان کنفرانس اسلامی دنبال می شود. شایان ذکر است که سازمان کنفرانس اسلامی در مجموعه قطعنامه های خود پیرامون مبارزه با تروریسم سعی داشته گرایش دوم را تقویت کند.این مقاله می کوشد ضمن ارزیابی اجمالی مجموعه سیاست های سازمان ملل متحد در مبارزه با تروریسم، به نقش یکی از ارکان مهم سازمان ملل متحد یعنی مجمع عمومی در موضوع مبارزه با پدیده تروریسم بپردازد. سوال محوری در مقاله عبارت از ارزیابی کنوانسیون های اصلی مبارزه با تروریسم مصوب مجمع عمومی سازمان ملل متحد از زاویه تعریف تروریسم و بیان مصادیق آن و اقدامات پیشنهادی مبارزه با آن است. در واقع این مقاله می کوشد تا رویکرد سازمان ملل متحد را در تعریف و تعیین مصادیق تروریسم ارزیابی کرده و نتیجه بگیرد کدامیک از دو گرایش مذکور در ادبیات سازمان ملل اولویت یافته است. با توجه به این که مصوبات مجمع عمومی اغلب منعکس کننده نگرش غالب جامعه جهانی به موضوع ها است، از جمله اهداف این مقاله، شناخت نسبی نگرش مزبور در قبال پدیده تعریف تروریسم و روشهای مبارزه با آن است.
خلاصه ماشینی:
)٢٠٠٢ ,Pokempner( ولي در ادبيات سازمان هاي بين المللي اين واژه نخستين بار در ماده اول کنوانسيون جلوگيري و مجازات تروريسم مصوب جامعه ملل در ١٩٣٧ به کار گرفته شد که در ماده مذکور تروريسم به عنوان فعاليت هاي جنايي و بزه کارانه که عليه يک دولت صورت مي گيرد و درصدد ايجاد وحشت در عامه مردم ، اشخاص خاص و يا گروه خاص از مردم است تعريف شده است .
بررسي اجمالي مبارزه با تروريسم در سازمان ملل متحد در دو دهه اخير در سال ١٩٩٦، کميته ويژه اي از سوي مجمع عمومي سازمان ملل تأسيس شد تا پيگيري هاي لازم را در خصوص تدوين يک کنوانسيون جامع در زمينه روش هاي مقابله با تروريسم بين المللي به عمل آورد )١٩٩٦ ,General Assembly Res( از سوي ديگر دبير کل سازمان در ١٩٩٩ در دفتر نظارت بر مواد مخدر و جلوگيري از جنايت ، شاخه جلوگيري از تروريسم )TPB( را تأسيس کرد )٢٠٠٢, Koechlera( و مجمع عمومي سازمان ملل نيز بر پايه گزارش کميته حقوقي (ششم )، قطعنامه اي را تحت عنوان اقدام براي حذف تروريسم بين المللي در فوريه ٢٠٠٠ به تصويب رساند.
د. «کنوانسيون بين المللي مقابله با تأمين مالي تروريسم «مجمع عمومي ، قطعنامه ١٠٩ / ٥٤، ٩ دسامبر ١٩٩٩ )”-International Convention for the Suppres )sion…” Dec. 1999 اين کنوانسيون داراي يک مقدمه و ٢٨ ماده است .