چکیده:
آستانه جمعیت پذیری و ظرفیت قابل تحمل را می توان از جمله مهم ترین مسایل در تعیین تراکم در شهرهای جدید دانست. هدف تحقیق حاضر، تبیین و ارزیابی روش تعیین آستانه های تراکم جمعیتی در شهرهای جدید و بررسی اصول، ابعاد و معیارهای تعیین تراکم در آنها است. در این پژوهش که در شهر جدید پردیس به عنوان مطالعه موردی انجام گردیده است، از روش آماری- پارامتری و تلفیقی از متغیرهای مطالعات، استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که تراکم جمعیتی متوسط پیش بینی شده برای شهر جدید پردیس، کمتر از آستانه ها است و قابلیت افزایش تراکم جمعیتی وجود دارد. آنچه که می تواند قابل تامل باشد، رویکرد تعیین تراکم در مقیاس های شهر و محله است. یافته های تحقیق نشان می دهند که با استفاده از تعیین شاخص های مناسب و با جمع بندی نتایج هر یک از شاخص ها در قالب ضرایب وزنی و الگوریتم های آماری- پارامتری، می توان تراکم های جمعیتی و ساختمانی مورد نظر را تعیین نمود. از محدودیت این روش در نظر گرفتن داده های کیفی است. رویکرد ریاضی برای تعیین سرانه و تراکم های شهری نمی تواند به طور مستقیم مبنای عمل برای تعیین تراکم ها باشد، بلکه با استفاده از رویکردی اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، و با استفاده از ابزار و منطق ریاضی، می توان به ابعاد مختلف تراکم شهری پرداخت.