چکیده:
دعای اول صحیفه ی سجادیه حضرت امام علی بن الحسین زین العابدین (ع) ، دعای عظیم القدری لبالب از معارف ذیقیمت اسلامی و قرآنی است که در قالب کلماتی آراسته و مزین به محسنات لفظی و معنوی، به حمد و ثنای الهی می پردازد؛ و درسهایی عمیق و ژرف، در بهبود بعد روحانی انسان و ارتقای رابطه ی عبد و معبود، در قالب دعا، به رهروان راه حق و سالکان طریق دوست می دهد. نوشتار پیش رو به بررسی این دعای عظیم الشان می پردازد و موضوع تحمید و ستایش آن را مورد بررسی قرار می دهد. در ابتدا به عنوان مقدمه، تعریفی اجمالی از حمد دارد و آن را تبیین و تقریرمی نماید و سپس این موضوع را در فرازهای گرانقدر دعای مذکور دنبال می کند و در پایان با نتیجه، نوشتار را به پایان می برد. امید است این تلاش ناچیز مقبول طبع صاحبنظران افتد و صحیفه ی سجادیه روز به روز و هر چه فزونتر مورد توجه و عنایت پژوهندگان واقع گردد.
خلاصه ماشینی:
ویژگی های حمد (بررسی دعای اول صحیفه سجادیه با تکیه بر آیات قرآن کریم) زهرا جلیلی1 چکیده دعای اول صحیفه ی سجادیه حضرت امام علی بن الحسین زین العابدین (ع)، دعای عظیم القدری لبالب از معارف ذیقیمت اسلامی و قرآنی است که در قالب کلماتی آراسته و مزیّن به محسنات لفظی و معنوی، به حمد و ثنای الهی می پردازد؛ و درسهایی عمیق و ژرف، در بهبود بعد روحانی انسان و ارتقای رابطه ی عبد و معبود، در قالب دعا، به رهروان راه حق و سالکان طریق دوست می دهد.
در تبیین این فراز می توان مواردی را متذکر شد: در قرآن کریم به تسبیح موجودات عالم و عدم درک آن توسط انسان اشاره شده که می توان سوره اسراء را بیان نمود: ﴿وإن من شئ الّا یسبّحُ بحمده و لکن لاتفقهون تسبیحَهم﴾ (اسراء:44)نیز در آیات متعددی تخصیص حمد را یادآور می شود که از جمله آن می توان به حمد ربّ، حمد خالق، حمد هادی و حمد بهشتیان اشاره داشت: ﴿الحمد لله رب العالمین﴾(فاتحه:2)، ﴿الحمد لله الذی خلق السموات و الارض﴾(انعام:3)، ﴿الحمدلله الذی هدانا لهذا﴾(اعراف:43)، ﴿و آخر دعوانا أن الحمد لله رب العالمین﴾(یونس:10) ناسپاسی و خروج از انسانیت حضرت سجاد علیه السلام در فراز هشتم و نهم دعا، نتیجه ناسپاسی را تبیین می نماید که سرانجامش ضلالت و گمراه تر شدن از چهارپایان است.
(
, 
, 
)
