چکیده:
نوشتار حاضر به دلیل ایجاد درک و دانشی کاربردی برای مسئولان و مدیران استان تهران در زمینه شناسایی و سطح¬بندی موانع کلیدی بر تحقق-پذیری طرح¬های آمایش سرزمین در استان تهران، ازنظر هدف¬گذاری کاربردی و از منظر روش¬ جمع¬آوری داده¬، توصیفی از نوع پیمایشی است. برای انجام این پژوهش با بررسی جامع و همچنین با استفاده ازنظر خبرگان و متخصصان، 22 عامل موثر با استفاده از روش تحلیل ساختاری آینده¬پژوهی از بین 64 متغیر برای مدل¬یابی موانع موثر در تحققپذیری طرحهای آمایش سرزمین شناسایی شدند. سپس با استفاده از تکنیک تلفیقی مدل¬سازی ساختاری تفسیری و با استفاده از ابزار پرسشنامه، عوامل در هشت گروه سطحبندی شدند. در ادامه، پس از مشخص شدن سطوح هریک از عوامل و همچنین با درنظرگرفتن ماتریس در دسترسپذیری نهایی، مدل نهایی ساختاری- تفسیری ترسیمشده است .بر اساس نتایج، عواملی مانند تعدد قوانین و مقررات در ارتباط با آمایش سرزمین، عدم وجود برنامه¬ریزی راهبردی نهادی در ارتباط با آمایش سرزمین استان، ضعف طرح و برنامه¬های آمایشی تهیهشده در ارائه الگویی کارآمد برای توسعه پایدار یکپارچه مناطق مختلف استان، عدم حضور ذینفعان و ذینفوذان در فرایند تصمیم¬گیری و تصمیم¬سازی در بخش آمایش سرزمین، فقدان قواعد و مقررات مناسب و تفکر نظامند و نهادینه برای مدیریت سرزمین و روشن نبودن جایگاه طرح آمایش استان در نظام برنامهریزی استان تهران جزو متغیر¬های کلیدی و تاثیرگذار بر عدم تحقق¬پذیری طرح-های آمایش سرزمین در استان تهران ¬به شمار می¬روند.
خلاصه ماشینی:
1. Final Reachability Matrix جدول ٥: ماتریس دسترسی نهایی به تصویر صفحه مراجعه شود - سطح بندی موانع تاثیرگذار بر تحقق پذیری طرح های آمایش سرزمین در استان تهران در این پژوهش سطوح شش گانه متغیرها در جدول زیر به دست آمده که نتیجه نهایی آنها در جدول زیر جمع بندی شده است .
به تصویر صفحه مراجعه شود شکل ٢: مدل ساختاری- تفسیری موانع تاثیرگذار بر تحقق پذیری طرح های آمایش سرزمین در استان تهران ، منبع : یافته های پژوهش در این مرحله با استفاده از روش MICMAC نوع متغیرها با توجه به اثرگذاری و اثرپذیری بر سایر متغیرها مشخص شده است .
به تصویر صفحه مراجعه شود شکل ٣: خوشه بندی موانع تاثیرگذار بر تحقق پذیری طرح های آمایش سرزمین در استان تهران با استفاده از روش MICMAC نتیجه گیری تغییر در نظام مدیریت آمایش در سطوح ملی و استانی در راستای رفع موانع و تنگناهای اسناد آمایش سرزمین ، مستلزم پیگیری سیاست های تمرکززدایی جهت رسیدن به تعادل های منطقه ای و واگذاری اختیارات به نظام مدیریت محلی، افزایش سطح مشارکت مردم و سازوکارهای منطقه گرایی در ایران است .
نتایج این نوشتار حاکی از آن بود متغیرهای تعدد قوانین و مقرارت در ارتباط با آمایش سرزمین (١)، عدم وجود برنامه ریزی راهبردی نهادی در ارتباط با آمایش سرزمین استان (٣)و ضعف طرح و برنامه های آمایشی تهیه شده در ارائه الگویی کارآمد برای توسعه پایدار یکپارچه مناطق مختلف استان (٤)، عدم حضور ذینفعان و ذینفوذان در فرایند تصمیم گیری و تصمیم سازی در بخش آمایش سرزمین (١٠) فقدان قواعد و مقررات مناسب و تفکر نظامند و نهادینه برای مدیریت سرزمین (١٥) و روشن نبودن جایگاه طرح آمایش استان در نظام برنامه - ریزی استان تهران ( ١٤) جزو متغیرهای مانع و تأثیرگذار بر تحقق پذیری طرح های آمایش سرزمین در استان تهران به شمار میروند.